Over Joost-Jan Kool

Joost-Jan Kool (1977) uit Lexmond houdt van de koers. Zowel actief als passief. Passief, languit op de bank of springend voor diezelfde bank (afhankelijk van koersverloop) en actief door het rijden van criteriums. Dat laatste valt niet mee door gebrek aan voldoende tijd en vooral talent. Desondanks toch verzot op de foute muziek, de geur van massageolie en de sterke verhalen die de koers maken wat het is. Schrijven over wielrennen is overigens een prima alternatief. Grote droom is het winnen van ‘zijn’ Ronde van Lexmond. Is realistisch genoeg om te beseffen dat dromen vaak bedrog zijn.

Dennenshampoo

Door |zaterdag 2 juli 2016|

Ik had geen idee hoe de man eruit zag. Maar in mijn hoofd was hij een soort van superheld, een cartoonesk figuur die omgeven door lichtflitsen dwars door muren beukte. Een Hollandse raket die met machtige pedaalslagen van overwinning naar overwinning fietste.
Dat van die machtige pedaalslagen had ik gehoord op de autoradio onderweg naar opa en oma waar mijn

Stig

Door |woensdag 29 juni 2016|

Om eerlijk te zijn was ik het alweer een beetje vergeten. Het verkeersongeluk van Stig Broeckx in de Baloise Belgium Tour.

Een verkeersongeluk, omdat het met de koers helemaal niets te maken had. Volkomen nutteloos en onbegrijpelijk, zoals alle verkeersongevallen dat zijn.

Een beetje vergeten. Omdat het leven altijd verder rolt.
Net zoals de met vlaggen bedekte profielfoto’s op social media na verloop

Een kwade droom

Door |zaterdag 28 mei 2016|

Vannacht droomde ik van een rozige knul uit Nuenen die zijn droom uiteen zag spatten op een vaalwitte sneeuwmuur in de afdaling van de Colle del Agnello.
Een mistig, bijna surrealistisch niemandsland waar de Giro heel even haar thuisland had verlaten, omdat bergen zich nu eenmaal weinig aantrekken van door de mens getrokken grenzen.

Even weg uit het land waaraan de

Vol van Breukink

Door |donderdag 26 mei 2016|

Altijd wanneer ik B. zag of sprak, was hij heel erg vrolijk. En toch was het net alsof er iets niet klopte. Alsof de vrolijkheid een dun laagje goud was met daaronder iets heel verdrietigs dat ik niet kon plaatsen, maar dat wel voelbaar was en mij verdrietig maakte.

En toch trok ik naar hem toe, misschien juist wel vanwege dat

Heel even was ik Alessandro Petacchi

Door |donderdag 19 mei 2016|

Soms deed ik het. Maar alleen wanneer ik zeker wist dat er niemand was die mij kon zien.
Bij voorkeur ergens op een polderweg, aan de randen van de dag, ver weg van de bewoonde wereld waar een droom-verstikkende nuchterheid regeerde en geen plaats was voor een volwassen man die voor heel even het jongetje was die als Joop of Hennie

Even pissen voor de koers

Door |donderdag 28 april 2016|

Een kort bericht vandaag: Sven Kramer had een boete gekregen omdat hij tijdens een criterium tegen een boom aan had gepist. Dat het echt onder het criterium gebeurde lijkt mij sterk. Tenzij er in het noorden van het land een ronde vergoeding wordt gegeven voor het maken van een sanitaire stop.

Pissen en wielrennen.

Een combinatie die tot lastige taferelen kan