1 januari 2016 trok in een grauwe mist voorbij.
Als een surplace van de tijd.
Een sluimertoestand waarin katers werden weggespoeld, goede voornemens geformuleerd en aan familieverplichtingen werd voldaan. Een dag als de eerste neutrale ronde van een koers. Daarna ging het in een wilde sprint richting het nieuwe jaar dat als een lege, onbekende weg voor de wielen lag. Ondanks gretig
Eerste kerstdag oogde als een maandagmorgen begin oktober. Enkel de uitgestorven straten vol glimmende kitsch verraadden dat het een feestdag was. Of vanuit het perspectief van de renner: een hel. Dat had alles te maken met de jaarlijkse gourmet die al rond het middaguur begonnen was.
Zodat niemand zich hoefde te haasten, wat wel zo gezellig was.
‘Toe, kom, eet nog eens
Het was heel raar. Ik had hier zo vaak gefietst, ook op een tijdstip als dit. Nu echter was alles anders, wat mij een onrustig gevoel gaf, versterkt door de schaduw die mij bij elke lantaarnpaal passeerde.
Mijn vrouw was al naar bed toen ik nog even naar buiten liep om voor het slapengaan mijn fiets, eerder die dag bijna achteloos
Een wegrestaurant ter hoogte van het Brabantse Oosterhout.
Pleisterplaats voor de reizende, etende en handelende mens.
Het decor van een wielergesprek.
Tegenover mij zit Kees Hopmans uit Hoogerheide, een ex-renner die ik eigenlijk niet echt ken.
Hoe langer ons gesprek echter duurt, des te meer ik mij daarvoor
Voorjaar 2001. Kort na mijn bekering.
Traag als roofdieren in afwachting van de jacht, reden we rondjes over een troosteloos bedrijventerrein ergens in Gorinchem-Oost, de wekelijkse verzamelplaats voor ons tot koers gepromoveerde trainingsrondje.
Nog een keer pissend, pratend, luidruchtig grappend. Een dun laagje bravoure dat de angst voor wat er komen ging maar nauwelijks kon verhullen. De wind was meer dan krachtig
De renner bekeek zijn spiegelbeeld en wat hij zag beviel hem.
Tenminste, grotendeels.
Een jongensachtige, kaalgeschoren borstpartij, pezige armen, een slanke halslijn, naar buiten stekende sleutelbeenderen en een messcherpe kaaklijn.
Een kwartslag gedraaid bekeek hij de holte net onder zijn duidelijk zichtbare ribben. Weer iets verder gedraaid zijn onderrug die smal en krachtig was en naadloos overging in iets dat ooit een kont