Ja, ik weet het, het nieuwe koersjaar is al aan de gang. Australië, Argentinië, daarna Qatar en Oman en de hele reutemeteut om binnen een goede maand Vlaanderen aan te doen.
Maar laat me toch nog even stilstaan bij het grootste koersfeit uit 2017. Heel even maar, toe? Een koersfeit dat eigenlijk geen koersfeit was, maar wel alles wat koers voor
1.
Eindelijk voel ik de moed om mijn verhaal te vertellen, nu bijna twee jaar na de feiten. Eén keer. Daarna nooit meer. Waarom? De waarheid heeft haar rechten.
Ik ben geen grote koersliefhebber. Nooit geweest. Waar een groot deel van mijn vrienden alle weekends in het voorjaar voor de televisie doorbrachten, speelde ik buiten. In het bos, bij de scouts. Of
Zaterdag 4 juli staat al maandenlang aangekruist in mijn agenda. Utrecht, schreef ik erbij, en dat mag u lezen als een metonymie voor het bijwonen van de proloog van de 102de Tour de France.
Om alvast in de sfeer te komen, lees ik enkele verhalen uit de prachtige bloemlezing De Nederlandse wielerliteratuur in 60 en enige verhalen, die net bij Prometheus
Met het WK voetbal in volle gang zouden we haast vergeten dat op 5 juli de Tour de France van start gaat. In de rijke Tourgeschiedenis duiken heel wat Brusselaars op. De eerste protagonist: Philippe Thys.
Thys wordt geboren op 8 oktober 1890 in Anderlecht. Tijdens een trainingsritje in de buurt
Lichtmis 1979. Een hospitaal in Mantes-la-Jolie, niet ver van Parijs. André Casar, een amateurwielrenner met hele dikke benen, is in de wolken. Een zoon! Het staat in de sterren geschreven dat de kleine Sandy ooit zijn opwachting zal maken in het wielerpeloton. Maar plezier maken is het allerbelangrijkste, zal zijn vader