Terwijl alle mogelijke theorieën, meningen, ontkenningen en spijtbetuigingen over mijn beeldscherm rollen, vraag ik me ineens af hoe het nu eigenlijk verder moet. Als u nou even meedenkt, weten we tenminste waar we staan als de Tourorganisatie straks de honderdste editie presenteert van het feest dat veel meer kapot heeft gemaakt dan wij volgers verkozen te zien.
Sinds gisteravond zie ik beelden. Talloze beelden die in een razend tempo over elkaar heen duikelen. In een van die beelden zie ik renners in trainingspakken die naalden en ampullen in een tasje stoppen. Ze stappen een bus uit, wandelen een stukje. Het laatste daglicht schemert tussen de
En opnieuw worstel ik. Dit keer niet met zoiets banaals als wie mijn nieuwe wielerheld moet worden. Nee, ik worstel met het wielrennen zelf. En dat is nogal wat, in mijn geval. Want ik houd van sport, sport is mooi, prachtig zelfs. Maar wielrennen. Wielrennen! Voor
Vroeger, ach, vroeger. Vroeger slofte mijn vader ’s morgens vroeg al naar boven om het witte campingtafeltje achter de zolderluiken vandaan te halen. Rond een uur of twaalf klapte hij dat tafeltje buiten uit, schroefde de pootjes goed vast, slofte weer naar binnen om even later steunend en inmiddels zwetend weer naar buiten te komen, met in zijn armen de
Het duurde tot en met de tiende etappe. De ene dag dacht ik het een, de andere dag het ander. Sterker nog; mijn voorkeur veranderde soms binnen het uur. Vroeger, met Lance in het peloton, had ik het een stuk makkelijker. Mijn ogen hadden dezelfde voorkeur als de vele camera’s in de koers, dus drie weken ongegeneerd genieten was jarenlang
Starttijd Robert Gesink 13:54
Hij wist precies hoe hij het zou doen. Laat starten, dat zou hij maandag. Dat was het plan, dat had hij ingecalculeerd. ’s Morgens goed eten, een uurtje losrijden, op het gemakje douchen, de stoppels van de benen scheren – iedere milliseconde telt! – rustig eten, nog even met Daisy en Anne bellen en dan op weg