Het moest nog donker worden, toen in de late namiddag van de vier en twintigste april 2016 in zijn woonkamer, ter hoogte van de zetel en de televisie, de held van deze geschiedenis, De Wielerliefhebber, nogmaals die dag ontwaakte. ‘Dit was het weer,’ mompelde hij, terwijl hij voor het eerst een herhaling van de eindsprint (1/23) zou zien. ‘Wat een jammerlijk

Het was puffen, tandenknarsen, plafonneren. Adem inhouden, snakken naar een zuchtje adem, geen tijd hebben om op adem te komen, creperen. Lachen, brullen, bulderlachen. Gibberen en beven, nooit tijd om te anticiperen. Nee, het was geen pretje op het puntje van de bank.

Ze zeggen weleens dat wielrennen de hardste en meest veeleisende stiel is. Geen serieus mens die dat na

Je bent jong en je wilt wat. In mijn geval was dat meedoen aan een gewaagd wetenschappelijk experiment. Zo eentje waarvan de afloop hoogst onduidelijk is en alleen volgens Russische en Spaanse wielerkwakzalvers niet medisch onverantwoord is. Niet gewoon een nieuw medicijn testen dat alleen nog maar bij de Letse kruidenier verkrijgbaar is of een serum met mogelijk de dood

Ze waren allen weer feestelijk uitgedost en gelukkig ook van de partij.

De klamme zweethandjes om 09u30 in de ochtend die maar geen namiddag wilde worden, de dag die dan al een kwartetmaal bezig is, uiteindelijk ook de namiddag, voorbeschouwingen die langer schijnen dan een winter volgestouwd met leegte en de eerste livebeelden (dat moet ik uitleggen: de Omloop

De Omloop is als een schrijver die geen passende vergelijking kan bedenken. Het maagdelijk witte Word-document (laatst geopend: drie uur geleden) verraadt een eenzame, inspiratieloze avond. Je weet dat letters, woorden, leestekens en puntkomma’s zullen volgen; bezieling ook. Het wachten hierop duurt alleen eindelozer dan toekomst en verleden samen. Tot het zover is blijft de enige zekerheid die keer op