Jezus Manzaneque was er één. Chris Boardman was er één.
Renners met een specialiteit. Ze blonken uit in de proloog van de Tour.
Vijf, zes, zeven minuten knallen. En dan hopen op de gele trui. Zo gaat dat, met die proloogrijders. Sommigen halen het, zoals Boardman. Anderen net niet, zoals Manzaneque. Hij werd tweede, in 1976, na Freddy Maertens. Dan wordt een
Critérium du Dauphiné…
Ik heb het voor die koers.
Eerst de naam al: hij klinkt mooi. Critérium du Dauphiné (Libéré). Genoemd naar de krant die ooit, in 1947, besliste om in het diepe zuiden van Frankrijk een rittenkoers te organiseren. Een regionale krant, in de Hautes-Alpes, Ardèche, Drôme, Vaucluse, die streek. En dan
Goed. Hij was al een sterk renner.
Een goeie helper, in de rode Flandriaploeg van het begin van de jaren 1970, bijvoorbeeld. Met Roger De Vlaeminck (die speelt straks nog een hoofdrol in dit verhaal…), met Jempi Monseré (mét de dodelijke val in Retie. Hij was er toen ook bij, verschrikt uit de ogen kijkend).
Maar er zat meer in. Hij kon
Al snel noemden ze hem Gibi.
Een koosnaampje voor een grote belofte. Want een grote belofte, dat was Gianbattista Baronchelli, toen hij in 1974 prof werd bij Scic.
Scic: u kent de truitjes? Juist. Zwart-wit, met in het midden op de borst gewoon het woord ‘Scic’. Mooi, sober. Op-en-top Italiaans design. Het
Foto: © Gouweloose Hugo, via dewielersite.nl
Hoe zou het voelen om de broer te zijn van een steengoed renner?
Ik denk dat Wilfried Reybrouck dat perfect weet. Want, zeg nu zelf: broer Guido kon een stukje fietsen.
Guido Reybrouck werd op Kerstdag 1941 geboren in Brugge. In 1964
Het is een warme dag, die 2de juni 1969.
Straks is er de zeventiende rit in de Giro. Gisteren was het een niemendalletje, van Parma naar Savona. Ze noemen dat een overgangsrit. Roberto Ballini had die gewonnen, voor Marino Basso en Guido Reybroeck. Niet speciaals, dus. De Ronde van Italië lag eigenlijk in een definitieve plooi. Eddy Merckx had twee