Goed. ik weet het. U kan na het veldrijden ook in 2016 elke dag op Sporza terecht voor alle koersen van het voorjaar, van de zomer én van het najaar.
Maar u zal niet altijd voor de buis kunnen zitten, dat begrijp ik. Daarom, nu al: dit zal er allemaal gebeuren.
1. Sven Nys schiet wakker. Hij gaat rechtop zitten en wrijft
Tommeken
Tommeken
wat doe je
nu?
Tom
was Boonen
toen
maar Tom werd
Dumoulin
vallen in de
Tour
pijn in
hoofd en
benen
rechtstaan
voor even niet
en dan toch
in stilte eerst
weer doorgaan
veertig
kilometer
nog
de tijd
tikt
weg
in zijn
voordeel
de klok
wacht
op
niemand
en dan
(bijna)
de nieuwe
held
als-ie
maar
geen
voetballer wordt
Oranje
heeft
hem
nodig
Tommeken
Tommeken
wat
doe
je
nu?
We moeten daar eerlijk in zijn: vallen hoort bij de Tour.
Zoals Mart bij De Avondetappe, als Dione bij haar bolletjesjurk, als Renaat bij de bomen en de palen, als snot bij Laurens, als Michel Pollentier bij Bauke Mollema, als José bij Michel, als Lars bij Astana. Of neen, dat laatste trek ik terug (of toch: laat maar).
In 1971, bijvoorbeeld, vielen
De Tour is thuis. We moeten rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Een andere keer misschien, dan blijven we vast slapen. Maar nu moet ik weer conclusies trekken, voorzichtig nieuwe tendenzen ontdekken en luisteren naar verhalen uit de koers. Ik deed dat alweer in samenwerking met een wielerkenner pur sang en tegelijk mijn beste vriend: mezelf.
Ik hoor dit:
De Tour is op weg naar huis. Na een weekend Nederland tekenen de eerste voorzichtige conclusies, tendenzen en patronen zich af. Ik ging daarvoor op bezoek bij een wielerkenner pur sang: mezelf.
Ik zie dit:
Deze week is onze kat gestorven.
Ze had nog een (tamelijk) goede winter doorgemaakt. Maar we voelden het aankomen: de lente zou moeilijk worden. Ze probeerde toch weer mee te doen met de twee speelse katers die onze tuin ook gevonden hebben. Maar, neen: het lukte almaar minder. Ze liep nog mee naar achteren, tussen de struiken. En ze wou, zo