De Vuelta van 1977 moet voor de Spanjaarden zelf niet leuk geweest zijn.
Oké, ze eindigen met z’n zessen in de top tien: Miguel Maria Lasa werd tweede, Domingo Perurena vierde, José Luis Viejo vijfde. Verder waren er nog José Pesarrodona (acht), Pedro Torres (negen) en José-Antonio Gonzalez (tien) Dat is niet slecht, natuurlijk.
Maar ik kan me zo voorstellen dat
Ik hoorde het José De Cauwer vorige week nog zeggen tijdens de Eneco Tour: “Tja, dat is toch iets raars. Als je als renner eens ergens goed gereden hebt, dan doe je dat het jaar nadien op dezelfde plaats vaak nog eens. Het is zo’n beetje alsof het dan jouw koers is.”
José had het over Andrei Grivko van Astana. De
Straks is de Vuelta er weer.
Lastig koersje. Pfff.
Al die bergen, al die lange rechte stukken weg door verdord landschap. En die hitte, ook nog in september.
En die Spaanse renners. Wie ze zijn, weet ik niet. Maar zo eind augustus komen ze met bosjes tevoorschijn. Ze zien er noeste werkers uit, met
José de Cauwer
José! Een ode!
Hij heeft zich herpakt.
Wie? José!
Ik verklaar me nader.
Een tijdje geleden begon ik hem een zeur te vinden. Hij had wel altijd iets op iemand aan te merken. Misschien was het maar een indruk, ik weet het niet, maar ik vond het toch maar zo.
Ik
Na enkele kilometers klimmen zie je het gebeuren. Daar lost iemand, en daar nog iemand. En hier, voor de camera’s, nog iemand (meestal een Fransman). Soms gaat het in trosjes, een stuk of vier, en wat verder, na nog eens twee bochten, nog vijf.
Klimmen is hard voor wie het niet (goed genoeg) kan. En dan staat hij op: de buschauffeur
Heb je Bauke Mollema ook zo zien harken in de Alpen? Dat moet pijn doen, denk ik dan. Je hoort het kraken, Bauke sputtert, rijdt niet rechtdoor, maar zoekt zich een weg naar boven. Met de meter wordt hij vijf jaar ouder. Een verfrommeld ventje op een fiets.
Mooi is het niet. Maar Bauke rijdt verdomd schitterende resultaten. Altijd maar opnieuw.