Wie wilde gisteren niet even achter de zonnebril van Lance kijken? ‘No tears for me’, zei de zevenvoudig Tourwinnaar dan wel, maar achter de donkere glazen kon hij het waarschijnlijk niet droog houden.
We mochten het niet zien. De trekken rond zijn mond, het langzamere praten en
Mijn opa was een tourliefhebber. Vroeg hem niet wie de Tour ging winnen, hij genoot gewoon. Zijn lichtbruine stoffen fauteuil schoof hij dan schuin voor zijn televisie, misschien stak hij er nog een sigaartje bij op en dan ging hij zitten voor de Ronde van Frankrijk. Elke middag
Het Tourpeloton reed gisteren over mijn klim, de Col du Rosier. Als het om klimmen gaat kan ik met mijn 1.70 meter en 63 kilo veel aan, maar de Rosier is speciaal voor mij. Daar ontdekte ik mijn ware kwaliteiten en verraste ik vriend en vijand.
In De Muur Wielerscheurkalender 2009 had ik als samensteller op de geboortedag van Daniëlle Overgaag, 24 maart, een klein gedichtje geschreven. Noem het een ode aan een fietsbabe. Het is tegenwoordig niet vaak meer dat Overgaag nog in verband wordt gebracht met
Ik heb de kont van Alberto Contador van dichtbij gezien. Ik kon hem ruiken, aanraken zelfs. Ik deed het niet, want om mijn hand voorzichtig op zijn rechterbil te leggen had ik mezelf en daarmee ook de Tourwinnnaar uit evenwicht moeten brengen.
Dat wil je niet op je