Zaterdagavond, rond de klok van achten. Het levensgrote billboard toont een meisje. Vrolijke blonde staart, roze elastiekjes, en een beugel. Ze drinkt cola, met een rietje. Het grietje is vijftien, hooguit zestien. Giebelend stoot ze haar vriendinnen aan en zwaait blozend naar de onzichtbare camera.
‘Daar moet een piemel in, daar moet een piemel in’, klinkt het uit twintigduizend kelen.
Welkom in
Als kind was ik een waardeloze ‘sportman’. Verloren we met voetbal, maar maakte ik de geniale eretreffer, dan liep ik een week met mijn hoofd in de wolken. Eenmaal ‘op tennis’ plaatste de club mij in een competitieteam. Dom, want ik sloeg de ene dubbele fout na de andere. Dat kwam: er zat plots veel publiek. En mijn teamgenoten verwachtten
Foto: Rabosport
Het regent. IJsregen is het, of natte sneeuw. In elk geval is het koud, stervenskoud. Het schemert, de avond valt over het doodstille, pikdonkere bos. Twee mannen in soldatenuniform – een lange dunne en een iets kleinere met een geprononceerd reukorgaan – zitten op
*Ringtone met tune van Radio Tour de France*
‘Hallo, met Mike.’
‘Ha Mike, je spreekt met Kuifje van het Algemeen Dagblad.’
‘Hé die Kuifje, hoe gaat ‘ie? Alles goed met jou, het vrouwtje en dat blaadje van je?’
‘Ja hoor, mag niet klagen. Al die wilde maffiaverhalen over Lance en Tyler en
Het huisje lag diep verscholen in het naaldbos. Het had ons vijf dagen wandelen gekost om er te komen.
Direct na aankomst op de Champs-Elysées, en na alle plichtplegingen voor de winnaar, had ik Lance opgepikt in Parijs. Op de motor, waarmee ik
Zaterdagochtend, half elf. Kinderen uitbesteed aan opa en oma. Kopje koffie, oprolcroissantjes-uit-eigen-oven. En de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant. Hoe kan het anders: over Lance. Vrij vertaald vraagt Wagendorp zich af waarom we collectief in een hysterische stuip van schuimbekkende verontwaardiging schieten nu