Ik droomde dat ik aan de Tour de France deelnam. Drie weken lang, iedere dag weer, moest ik aan de bak. Vol aan de bak. Zonder genade.
De ene dag stonden er busladingen onaantrekkelijke vrouwen voor mijn deur. Meestal meer dan 200. Ze wilden allen de liefde bedrijven, met
Beste Luis León,
Een dag of tien geleden was ik op deze site niet erg aardig voor je. ‘Luis León Sanchez, spook van de Raboploeg’, kopte ik spottend. Ik vond dat een renner met jouw bijzondere capaciteiten – tijdrijden, aankomen én klimmen – zich meer moest tonen. Ook vroeg ik me af of je eigenlijk wel gelukkig was bij
De weg kronkelt door het dal. Bossen, beekjes en eindeloze vergezichten wisselen elkaar in hoog tempo af. En wijnranken, overal waar we kijken. We zitten in het hart van de Bourgogne, de Côte d’Or, de streek van de Grands Crus.
Het is zaterdagmiddag rond de klok van vijven. We
Vallen. Het is naast De Deal het meest besproken onderwerp in de Tour tot nu toe. Er zijn renners die vier dagen achter elkaar van hun fiets vliegen, vrijwel dagelijks is er een massale valpartij binnen de laatste drie kilometer van de meet. Vandaag lag er iedere vijf kilometer een kliekje renners op de grond – om te beginnen al
Mijn oudste zoon is vier. Hij zit midden in een bepaalde-vieze-woorden-fase. ‘Piemelwiemel’ en ‘papadepoepa’ en zo.
Ja, wij lachen wat af thuis.
Misschien komt het hierdoor, maar ik las vanmorgen met bovengemiddelde interesse een artikel in Het Nieuwsblad over ‘de sanitaire stop’. Plassen en poepen tijdens de koers, hoe doe je dat? Fascinerende materie.
Sinds ik zelf regelmatig een koersbroek om de gespierde benen
Foto’s van donderende watervallen, megalomane wolkenkrabbers of woeste roofvogels in volmaakte duikvlucht: ik mag er graag naar kijken. Ook de wielersport is natuurlijk zeer fotogeniek. Het zweet, de tranen, het bloed: het is een kaalgevreten cliché, maar in geen andere sport is Het Lijden zo goed in stilstaand