‘Ik ben zijn vader niet!’ Het commentaar van Roger de Vlaeminck klinkt gortdroog en eerder nonchalant en gelaten dan boos of teleurgesteld. Het is net of de ploegleider van Tonton Tapis de bevestiging heeft gekregen van iets dat hij al langer wist. Gulzig zuigen de microfoons en bandrecorders van de persmuskieten de reactie van de Belg op, maar die laat
Jan Nijenhuis heeft een zere kont. Het lederen zitoppervlak van zijn scooter is in amper tien dagen tijd gevoelsmatig getransformeerd in een Middeleeuws martelwerktuig. Elke rit voelde het alsof er in de voorafgaande nacht nog weer meer sadistische kaboutertjes stiekem onder het zadel van de scooter waren gekropen, om tijdens de tochten door het zuidoosten van Gelderland met kleine puntige
Saai, lang en vervelend. Het zijn de woorden waarmee de pers het einde van de eerste week van de Giro d’Italia van 1979 omschrijft. De twee nagenoeg vlakke etappes van ruim 250 kilometer, waarin de klassementsrenners hun krachten sparen voor hetgeen nog komen gaat, kunnen op weinig waardering van het journaille rekenen. De in Italië aanwezige wielerpers verbijt haar jaloezie
Hoe onbekender de persoon, hoe groter de kans dat diens naam verkeerd wordt geschreven of uitgesproken. Zo gek is het dus niet dat Renaat Schotte er even naast zit als een renner uit de Barloworld-ploeg het ritme van zijn pedaalomwentelingen verhoogt en een poging waagt zich los te maken van zijn medevluchters, halverwege de Colle della Guardia. De heuvel, ten
Mart Smeets heeft de NOS-kijkers net een fijne voortzetting van de zondag gewenst als 33 renners gebroederlijk over de finishlijn in Meerbeke rijden. Dik twaalf minuten zijn verstreken sinds Andrei Tchmil, met uitgestrekte armen en twee vuisten hoog boven zijn door vermoeidheid nóg ouder lijkende hoofd, de 84ste editie van de Ronde van Vlaanderen op zijn naam heeft geschreven. Smeets’
Een paar miljoen harten gaan sneller kloppen. Met elke seconde die verstrijkt komt het moment van euforie dichterbij. Nog even en de ban is gebroken. De vloek waar het Italiaanse wielrennen al twaalf jaar mee kampt lijkt weldra ten einde. Voor het eerst sinds Loretto Petrucci in 1953 zal er weer een Italiaan als eerste over de aankomstlijn op de