Boegeroep weerkaatst tegen de muren van het Colosseum. Het kalksteen van het Flavische amfitheater maakt de hoongeluiden imposanter dan ze in werkelijkheid zijn. Terwijl de tifosi hun teleurstelling over de afloop van de Giro verbijten, komt een laatste renner naar de aankomstlijn gereden. Het is een merkwaardig tafereel. Toeschouwers die niet precies hebben meegekregen wat zich zojuist op de natte
Heel zacht zwellen de eerste klanken van Mozarts Jupitersymfonie aan in het hoofd van Gianni Bugno. Alsof een denkbeeldige geluidstechnicus in de bovenkamer van de Italiaan een fader op een mengtafel voorzichtig omhoog schuift en langzaam de bonkende hartslag van een renner in volle inspanning laat overstemmen door klassieke klanken. Een laatste diepe zucht. Een korte blik over de schouder,
“Volgend jaar moeten ze dat anders doen!” Met rood aangelopen gezicht doet Gerrit Solleveld verslag van wat hij zojuist heeft moeten doorstaan. Ditmaal wordt de gelaatskleur van de Westlander, die deels door zijn afkomst, maar met name door zijn karakteristieke rode hoofd in het peloton de bijnaam ‘de Tomaat’ draagt, niet veroorzaakt door een bovenmatige inspanning. Frustratie is nu de
Dikke regendruppels dalen neer op de straten van Zürich. De weergoden hebben de eerste oktoberdag van 2006 aangegrepen om de grootste stad van Zwitserland te trakteren op een niet aflatende hoeveelheid hemelwater. Alsof hij het nog niet nat genoeg vindt, voegt Samuel Sánchez eigenhandig nog wat extra vocht toe aan het Zwitserse asfalt. De Spanjaard heeft zojuist de grootste overwinning
Met een korte, wilde ruk trekt Tony Rominger aan het stuur van José Martín Farfán. De fiets van de Colombiaan leunt onhandig in de nek van de zojuist gevallen Zwitser en belet hem op te staan. Terwijl Rominger zichzelf met zijn linkerhand bevrijdt uit zijn benarde positie, Farfáns fiets met een ferme duw in de handen van de verbouwereerde Kelme-renner
W. Godefroot Woedend is Walter Godefroot. Als de bebrilde ploegleider, die tijdens zijn actieve carrière de Vlaamse Buldog wordt genoemd, zijn bijnaam eer aan zou doen, zou iedereen in zijn directe nabijheid nu moeten vrezen voor het ergste. Slechts een hoog hek, een muur of heel misschien een goed te beklimmen boom