Wielrennen in Turkije is simpel… ruim honderdvijftig renners koersen uren langs de majestueuze zuidkust en uiteindelijk wint Philipsen.
Mark Cavendish is niet blij. Ergens tussen Alanya en Antalya geeft hij de bestuurder van de persauto waarin ik zit het boze oog – hoe toepasselijk in Turkije. Hoe haalt die chauffeur het
Tijdens de verkenning van het WK parcours heb ik bovenaan de Moskesstraat al meteen een eerste tip voor Mathieu Van der Poel, Wout Van Aert en de anderen. Stuur daar rechtdoor naar het Mariakapelletje, rem, en parkeer de racefiets even in het gras om een tijdje over het stuur te kunnen hangen. Dat is tenminste wat ik doe,
In een omgebouwde paardenstal in Oost-Vlaanderen staat een tengere vrouw met een grote fles bier in haar hand. Ze heeft een blos op haar wangen en oogt vrolijk. Dat is niet omdat ze teveel heeft gedronken of een zatte pulle is, zoals ze in dit deel van België zeggen. An De
Hard blazend op een fluit snelt een motard voorbij. In de wedstrijdwagen staat een man zwaaiend met een vlag. Op een T-splitsing tussen kale akkers met geoogste maïsstengels stuurt een seingever het verbrokkelde peloton naar links. Een gezin klapt de handen stuk. Ze zitten op tuinstoelen en koelboxen voor een hek. Naast hen garen grote lappen vlees op de barbecue.
De priester van de Oudenbergkapel in Geraardsbergen is te laat. Net als ik met een vloek – vergeef mij, ik wist niet wat ik deed – mijn laatste restje energie heb aangesproken om voor de tweede keer vandaag de laatste meters van De Muur te bedwingen komt hij naar buiten met wijwater en kwast. Onderaan de klim hadden zijn zegeningen
Het waren goede tips en mooie woorden van Johan Museeuw over hoe je over kasseien moet rijden – ‘rijen over het ruggetje’ bijvoorbeeld – maar nu halverwege de Koppenberg staat hij toch mooi naast zijn fiets. Hij is niet de enige. Sterker nog, van alle twintig goedgetrainde renners die hun hand niet omdraaien voor 250 kilometerritten, komt niemand fietsend boven.