Back to mono

Nu deze Tour er vrijwel opzit, de truien verdeeld en de zondaars gepakt zijn, het leed voor het merendeel van de honderdvijftig renners die nog in koers zijn geleden is, durf ik het aan. Het is voor de volgers ook afzien. Nee, het valt natuurlijk in het niet vergeleken met de renners – laat mij los op de Holterberg en ik begin al te piepen – en de valtijen die ik op de fiets heb meegemaakt verdienen het niet eens om in beeld gebracht te worden.

Ik ken mijn plek.

Maar toch. Deze negenennegentigste Tour zal mij niet bijblijven door het machtsvertoon van de Britse Sky-ploeg, hoe blij ik daar soms ook van werd omdat ik nu eenmaal Froome in mijn wielerprono had opgenomen – een punten mensen! een punten! Maar dergelijk machtsvertoon zijn we inmiddels wel gewend uit het Armstrong-tijdperk. Dat waren andere tijden, en als we de dopingjagers van USADA mogen geloven tijden: die er heel anders uit hadden moeten zien.

In die andere tijden beleefde ik deze Tour. Het schijnt de beste te overkomen, het gerucht gaat dat de Johan Bruyneel van deze site ook op zoek is naar een medisch attest, maar feit is dat ik deze ronde beleefde als in de jaren zestig.

Het beeld was prima, in HD zelfs, met veel glitches dat wel, maar het geluid! Ik hoorde vrijwel niets. Nou ja, niets… Rechts ging prima, maar mijn linkeroor ving maar bar weinig op.

Back to mono dus. Soms ben ik er helemaal voor, zeker als ik Pet Sounds van The Beach Boys uit de kast pak, om over de muur van geluid van Phil Spector nog maar te zwijgen. Een ongelukkig toeval wil echter dat het toestel waarop ik de Tour volg hier zo staat opgesteld dat als ik de ronde wil volgen, het geluid van mijn kinderen mijn rechteroor bereikt en het geluid van de Tour mij dus niet. Gek werd ik ervan.

Hoewel.

Ik beleefde deze Tour de finales zoals de renners zouden moeten: ik hoorde niks dan een bonte kakofonie aan geluiden, vooral van omstanders die van alles gilden en wilden en moesten, maar verdomd weinig dat relevant voor de koers was. Je had in mijn linkeroor je helemaal schor kunnen schreeuwen, maar ik was gewoon weggereden van Wiggins. Riep iemand wat?

“Ook beter voor je Tourprono.”

Er roept iemand iets in mijn oor, maar ik hoor het niet. Zullen de kinderen wel weer zijn.

Hoeveel voordeel het je ook moet opleveren als je bij een snurkende kamergenoot simpelweg je op een andere zij kunt draaien; de leiding komt je morgenochtend wel een keer wekken.

“dff afftrppe nt”
“Wat?!”
“De avondetappe begint! Mart!”
“Waarom schreeuw je zo? Ik ben toch niet doof!”