Dit stuk is overgenomen van Extrasport.be en kan opgevat worden als een vervolg op “Ode aan de Waalse wielrijder“
Arm Vlaanderen. Je kan er honend over doen. Het kan deernis opwekken. Maar je kan er ook mee dwepen. Dat doet de wielersport nu al een eeuw.
© Wikipedia
Een eeuw,
Straks is het weer de Vlaamse hoogmis. Maar Waalse wielrijder, ik moet aan u denken. Hoe gij die prachtige wielersport door uw vingers hebt laten glippen. Gij, die in de begindagen van de wielersport geen partij had aan de Vlaamse wielrijders. Zij, die onbehouwen lompe Vlaamse boerkes die naar economisch welvarende
Beste Riccardo,
Ik ben blij dat jij wielrennen hebt begrepen. Het is een spel met acteurs waarbij deze het publiek op een zo kostelijk mogelijke manier moeten entertainen. Met veel genoegen las ik dan ook het bericht dat je de fiets nog niet vaarwel hebt gezegd, maar eraan denkt om klimtijden op
Omdat een wielerjaar pas echt voltooid is als de Nationale Sluitingsprijs Putte-Kapellen achter de rug is, Vlamingen in hun dagelijkse conversaties plots weer zonder schroom de heroïek van het veldrijden beginnen te beschrijven en men in Nederland druk speculeert over de nakende Elfstedentocht is het hoog tijd om voor de pinnen
Zondag zwaaide Anthony Charteau af. 89e werd hij in zijn allerlaatste profronde: de Tour de Vendée. Terwijl hij voor de laatste maal zijn handtekening op het vel zette sprak de speaker het toegestroomde publiek in startplaats Aizenay toe. Er volgde applaus voor het erelid van de plaatselijke Velo Club d’Aizenay.
Anthony Charteau.
Lichtmis 1979. Een hospitaal in Mantes-la-Jolie, niet ver van Parijs. André Casar, een amateurwielrenner met hele dikke benen, is in de wolken. Een zoon! Het staat in de sterren geschreven dat de kleine Sandy ooit zijn opwachting zal maken in het wielerpeloton. Maar plezier maken is het allerbelangrijkste, zal zijn vader