Renners in een peloton vol kleuren
hun hoofden verscholen onder
futuristische helmen rijden zwijgend
voort door velden vol van voorjaarsgeuren
en dorpen waar gelovigen dolen in het
zwart voor een kerkportaal
langs mannen in zondagse pakken of
in pyjama’s onder kamerjassen
de vrouwen met krulspelden
in het haar
Ze zingen de lof van het peloton dat hun
lied niet beantwoordt, dat hecht aan zijn
zondagochtendrust aan de stilte voor de
storm in hun
Ik wil ze niet zien, de kleine mannen
op het leer, de groten van weleer, die als
adelaars vlogen boven de ravijnen van de
Aubisque, die op weg naar San Remo
de Poggio niet voelden, die als Noerejev
dansten over de Oude Kwaremont, die als
een locomotief door de woedende polderwind
stoomden en nooit last hadden van pijn
of beesten in hun kont
Ik wil ze niet zien, Hinault,
Voor Pantani
ergens boven in de lucht kijken ze toe
ergens boven in de lucht
waar de wolken de zwaarte van de koers bepalen
rijden ze hun eigen wedstrijd
een legendarisch en gestaag groeiend peloton
draait hier eeuwig zijn rondjes
dit alles ter vermaak van bewoners en personeel
van het hemelpaviljoen
wanneer de witte massa
zojuist nog een vlakke weg
opeens de vorm
De afgelopen zeven maanden zijn we weer aan de sport zelf gaan denken, is het niet? Armstrong had in een hotellobby tegenover Oprah gezeten, Boogerd was tegen een zwarte achtergrond gefilmd door de NOS. Daarna werd het voorjaar en gingen we weer fietsen. Het ging over achterom kijken, over sprinten en
Bij de 32e verjaardag van Spartacus
Onbegrijpelijk
Geachte @f_cancellara, ik moet u danken
Voor het bericht dat ik ontving.
Maar u vergeeft mij ongetwijfeld
Een zekere teleurstelling.
Toen ik u om een tweet vroeg
U, die ik hartstochtelijk bemin,
Deed ik dat toch in de hoop
Op een iets begrijpelijker zin.
(naar: Letterlijk – Daan Zonderland)
En vooruit, nog eentje voor de #faab zijn verjaardag.
Beknopte topografie van Zwitserland.
Lendenrukken zijn altijd stevig.
Of krachtig en fors.
Subtiel maken ze geen enkele kans.
Neen, het moet juist heel hevig.
Lendenrukken komen in paren,
soms zijn ze enkel.
Rukken kun je niet eeuwig rekken,
je moet ze wat sparen.
Lendenrukken vallen te ontleden:
je vindt ze in de buurt van forse dijen,
gehecht aan sterke kerels,
bonkig van boven tot beneden.
Lendenrukken passeren in een schicht.
We noemen ze vaak
