Blij dat ik nog even veel adem
als dromen heb peddel ik
de Galibier op,
sneller dan 7 km per uur
hoef ik op de steile stukken
niet te gaan,
ik ben hier
om trap voor trap
te genieten
van het uitzicht
en de historie,
alles is hier immens,
hoe hoger ik kom
hoe meer
mijn gepensioneerde lijf
met adrenaline & endorfine
wordt gepaaid,
ook de
Een echt
e koers heb ik
nooit gereden
maar ik fietste wel
(min of meer) toevallig
door Lourdes, Lisieux,
Ghisallo, Beauraing,
Banneux, Heppeneert
en Scherpenheuvel,
in elke plaats
stak ik onbeschroomd
een kaarsje aan
bij de Heilige
die er wordt
vereerd
want
hoe ongelovig ook
de (ex-)katholiek
zijn ziel
is gedrenkt
in mystiek
Het moet in 1965 zijn geweest,
ik was een jaar of veertien
en de enige met een koersfiets,
drie rondjes moesten we
op een glibberig parcours,
ik ging om de haverklap
onderuit en kwam als tiende
en laatste over de meet,
omdat ik met een koersfiets
vol slijk en smeer
niet haar huis durfde
maakte ik hem schoon
met een emmer water
bij een vriend
in de voortuin,
of zijn vader, die net thuis
kwam van
Fin de carrière voor den Tom?
Op mijn eeuwige ranglijst
staat hij op de tiende plaats,
samen met van Steenbergen
en Bobet,
Merckx, Coppi, de Vlaeminck,
Hinault, Binda, van Looy,
Girardengo, Bartali en Kelly
moet hij voor zich dulden
maar Pélissier, Moser, Bettini,
Argentin, Museeuw, Anquetil,
de Bruyne, Gimondi, Lapize
en Lemond laat hij
achter zich,
al die mannen voor
Nadat Vincenzo met doods-
verachting de Civiglio
afdenderde
en zo de uitzinnige Italianen
na zeven jaar weer een zege
in een klassieker schonk
zag ik hem op het podium
staan met Emma Vittoria
zijn dochtertje van
anderhalf,
er is veel waar een mens
niet aan moet denken
als hij als een kamikaze
naar eeuwige roem
wil razen
Waar de klassieker ook start
of finisht, op de Ghisallo
en de Sormano vallen
de bladeren altijd
om ter mooist,
uitverkoren kampioenen
mogen hier fiets, trui
of beker schenken
aan de Madonna,
ook mijn bede wordt
verhoord op weg
naar Como:
zonder af te moeten
stappen boven komen
op de Muro