Met een splijtende demarrage op de Cipressa opent Marco Pantani de debatten van de negentigste Milaan – Sanremo. Omdat onder andere de snellere Bartoli en Van Bon – en een sterke Mario Aerts – aan zijn wiel hangen, rijdt il Pirata niet door. Ook op de Poggio gebeurt er weinig. De koplopers worden bijgehaald door de achtervolgers: een omvangrijke bende
Dit is natuurlijk Eddy Merckx, die in 1966 en 1967 voor Peugeot uitkwam. De foto komt uit 1967 toen hij de leiderstrui droeg in Parijs-Nice (dat zijn de antwoorden).
Merckx won veel koersen, maar niet deze editie van de Koers naar de
‘Ik vind het ongelofelijk dat mensen langs het parkoers van een Touretappe hun hond los laten lopen. Niemand zit te wachten op een dode hond. Maar er zit ook niemand te wachten op een dode renner.’
– Maarten Tjallingii in het Algemeen Dagblad, 2011-
Een van de meest wonderlijke botsingen tussen
Zien rijden heb ik ‘m niet. Oké, onlangs op internetfilmpjes waar hij schokschouderend en met een brede grijns een of andere col beklimt. Maar lange tijd wist ik weinig te vertellen over de coureur die zestig jaar geleden van zich deed spreken. Toch denk ik Stan Ockers al zo’n
Het was geen slechte gok om de zondagse rit naar Prato aan te stippen in het rondeboek. De langste – meer dan 255 km – met een paar flinke beklimmingen en een technische afdaling op ’t eind. Echt iets voor Axel. Was het een bewuste keuze van Michel Wuyts en
Oké, de vroegste WK’s (gehouden vanaf 1950) heb ik niet meegemaakt. Aan drama geen gebrek, waarschijnlijk. Genoeg klasbakken ook. André Dufraisse bijvoorbeeld en natuurlijk Eric de Vlaeminck. Dan is er nog zo iemand als Roland Liboton, in mijn geheugen altijd strijdend tegen Hennie Stamsnijder. Maar dé vijf WK’s komen uit een recenter crossverleden.