Moreno Argentin is geklopt, eindelijk. De Italiaan was de afgelopen twee jaar ongenaakbaar in La Doyenne, maar dit jaar moet hij in de finale zijn meerdere erkennen in Stephen Roche en Claude Criquielion. In de straten van Luik hebben de twee een comfortabele voorsprong. Met nog één kilometer te rijden, kijken de Ier en de Waal elkaar aan. Gevangen in
Dit had evengoed een stukje over een vergeten renner kunnen zijn, maar door een beroemde uitspraak vlak na de finish van de Ronde van Vlaanderen van 1975 werd Frans Verbeeck de renner die Eddy Merckx – toch al geen kleine jongen – tot een mythische figuur maakte. Verbeeck reed in de finale met de Kannibaal op kop, en niet ver
Uitgeknipte krantenfoto’s vergelen snel. Bij de foto van Stijn Devolder in de Ronde van Vlaanderen 2008, die ik sinds die dag in de buurt van mijn computer heb hangen, klopt dat vergeelde randje wel. Niet omdat de foto daardoor ouder lijkt. Foto’s liegen niet, en dus is ook aan alles op deze foto te zien dat het hier niet om
Twee renners rijden door het Limburgse land. Eentje draagt het oranje van de Rabobank, de ander het rood-wit-blauw van Skil. Ze rijden voor wat ze waard zijn, voor zover je dat tenminste op het televisiescherm kan zien.
Twee commentatoren zitten bij de finish in een commentaarhokje. Eentje is een oud-prof, de ander oud-schaatser. Ze praten voor wat ze waard zijn, voor
Wieleranekdotes kunnen om de meest uiteenlopende redenen uitgroeien tot mythes. Een belangrijke katalysator in dat proces is de naam waaronder de anekdote voortleeft: De Plataan van Zaaf. Wat was er gebeurd als Abdelkader Zaaf niet Abdelkader Zaaf had geheten en de plataan een platvloerse populier was geweest? De Populier van Molines? Die had het nooit tot mythe geschopt. Ooit
Op donderdag 8 juli 2004, rond een uur of elf, veranderde mijn leven voorgoed. Op dat moment sloopte een kaakchirurg in het Rijnstate ziekenhuis te Arnhem de laatste twee verstandskiezen uit mijn mond. Zeventien was ik pas, en reeds van al mijn wijsheid beroofd. Op de weg terug