De dans wordt gedanst op de flanken van de Montecampione, de kampioenenberg. Het is 4 juni 1998, nog een paar dagen en dan zal het peloton vanuit Lugano naar Milaan rijden en zit de Giro d’Italia erop.
Marco Pantani rijdt in het roze, maar hij is bezig de wedstrijd te verliezen.
Armen wijd uit elkaar en mond open. Ik weet niet of dat het is, maar aan alles is te zien dat de renner in het rood-wit-blauw – Michael Boogerd – geen geboren sprinter is. Echt aanzetten doet Boogerd volgens Dione de Graaff
November. De ploeg gaat op trainingskamp, de meeste renners voor het komende seizoen zijn gecontracteerd en op de shirts zijn de nieuwe (co-)sponsors ‘geplakt’. Slechts met één ding moet even worden gewacht: de presentatie van het nieuwe team. In november en
In 2009 mag Skil-Shimano (nu Argos-Shimano en binnenkort heet het team weer anders) voor het eerst meedoen aan de Tour de France. Het team wordt beloond voor de aanvallende manier van rijden in Parijs-Nice en stelt de Tourorganisatie niet teleur. Kenny van Hummel strijdt in de bergen dagelijks tegen
‘Er zijn geen eerlijke Hollanders. Dit is typisch de stijl van rijden van Post. Wel willen winnen, maar niet willen trappen.’ De woorden komen op 22 september 1982 uit de mond van Rudy Pevenage, de blonde Belg op de fotokaart links. Dat jaar rijdt hij in
De geur van het ziekenhuis vermengde zich met de muffe lucht van het tweedehands boek: Mijn wegjournaal van Eddy Merckx
, opgetekend door journalist Louis Clicteur. Een paar uur eerder had ik het zonder erbij na te denken in mijn tas gegooid. Eigenlijk stond mijn hoofd niet naar wielrennen en zeker