Nee, de Raad het plaatje van vanochtend had niks met de Ronde van Lombardije te maken. Want: het is vandaag 4 oktober, dierendag. En dus ging ik op zoek naar renners met een dierennaam. Meer specifiek: een dierenbijnaam.
Bijnamen van renners verwijzen nogal eens naar de kracht van een
Om Harm Edens van het tv-programa ‘Dit was het nieuws’ te parafraseren: Vier Italiaanse renners op een rij, eentje hoort er niet bij. Welke coureur valt vandaag buiten de boot, en waarom? Vanmiddag om 15.00 uur het antwoord.
‘Forza Paolo’. Het staat er echt. In grote witte graffitiletters. Zomaar langs de kant van de weg tussen Corfino en Sulcina, diep in de heuvels van Toscane, op een oud schuurtje. Kilometerslang geen stip witte verf te bekennen op het hobbelige asfalt, maar op dit grauwe verwaarloosde
Lorenzo Bernucci (15 september 1979)
Vraag een wielrenner wat de belangrijkste voorwaarde voor hem is om goed te presteren en het antwoord zal zijn: een goed thuisfront.
Een goede rennersvrouw moppert niet als haar man niet helpt in het huishouden, hangt niet huilend aan de telefoon als hij lang in het buitenland
En daar was hij weer
Luca Paolini.
Fans van het nieuwe wielrennen vloekten even binnensmonds op die februari dag in de Vlaamse modder. Zo’n symbool van het oude wielrennen als winnaar van de Omloop het Nieuwsblad. Dat kon toch niets goed betekenen voor dit jaar. Het eerste jaar van Het Tijdperk van de Val van Lance. Anno Cadutum Lancius I.
Maar het bleek
Ottavio Bottecchia (1 augustus 1894 – 14 juni 1927)
Ottavio Bottechia begon zijn dagen als wielrenner met het lezen van La Gazzetta dello Sport. Nu ja, dat probeerde hij, want lezen had een van de negen kinderen uit een arm gezin uit Noord-Italie nooit geleerd. Bottecchia bracht slechts een enkel jaar