De vanochtend getoonde renner is Angelo Furlan. Op het plaatje uit 2010 is hij nog gehuld in het blauw en roze van Lampre maar inmiddels rijdt de Italiaan voor een Deense firma, Christina Watches. Met verschillende zeges in Estland, Servië en Denemarken als resultaat.
Vorig jaar won hij
Zaterdag 17 oktober 2009. Johnny who? De Ronde van Lombardije, op de mooiste bocht van de Ghisallo. De groepjes Italianen links en rechts van ons kijken met een vragende blik in onze richting. Want verder is er niemand te vinden die óók begint te juichen bij het horen van de omroeper in de voorbijrazende auto. Hoekerlan? Ja, zoiets. De sms-jes
Groter, langer, gekker, gevaarlijker, meer, verder en extremer.
Een paar jaar geleden voor het eerst sterrato, op de Colle delle Finestre. Niet veel later wederom sterrato, op de onmenselijk steile Kronplatz. Vorig jaar een grindbanketappe, over de strade bianche naar Montalcino. Nu een volgende noviteit: afdalen op sterrato, de
Nog 1 kilometer
Twintig seconden heeft hij nog. Bart de Clercq rijdt gewoon stug door. Ik was eigenlijk alweer vergeten wie de koploper was. Ja een Belg, maar de Belgische commentatoren leken er zelf ook niet al te enthousiast van te worden. De Clercq is wel een mooie achternaam voor een Belg.
‘Bent u hier voor de race?’ Niet-begrijpend kijk ik de receptioniste aan. Ik kom de sleutel van het vakantiehuis ophalen in het Italiaanse bergstadje Barga. Ze wijst op mijn auto waar mijn racefiets bovenop staat. Ze zegt nogmaals halfvragend: ‘La Storica?’ Ik trek de ogen van de dame in twijfel. Sinds wanneer wordt een veertigplusser die de vergelijking met Bibendum
Leo Aquina: Takashi Miyazawa. “Die kent u niet.” Ik hoor het Mart Smeets zeggen. “Die rare Japanner, hij rijdt zomaar alleen weg op de Poggio.” Takashi Miyazawa, Aziatisch kampioen van 2007, een groot man in de Ronde van Okinawa en meervoudig winnaar van de Ronde van Hokkaido. Morgen is hij de enige Japanner in Milaan – Sanremo. Toen ik