Er wordt algemeen aangenomen dat er vijf monumenten zijn. Maar laten we eerlijk zijn, dit hadden er zes moeten zijn. Dat de Strade Bianche dit jaar pas aan zijn tiende editie toe is, mag gerust een schande genoemd worden. Een koers met zo’n parcours, zo’n uitstraling en zulke klasbakken op de korte lijst van winnaars doet vermoeden dat deze koers
Als je me de eerste zes maanden van het jaar zou vragen om een getal tussen de 0 en de 1000 te noemen was de kans groot dat ik 543 zou zeggen. Het is maar een willekeurig getal, zou je zeggen. Voor mij werd dit getal in de loop van het jaar een obsessie. Zou ik het halen? Zou ik
Daar sta ik dan. Op de top van de Puig Major; het hoogst fietsbare punt van Mallorca. Mijn benen branden. Aan de ene kant door de pijn van de flinke inspanning, aan de andere kant door de zon. Had ik me vanochtend maar ingesmeerd met zonnebrand.
Aan mijn vrouw heb ik deze week verkocht als een
Daar liggen ze. Schots en scheef, zonder enige logica neergelegd in een land waar je niet voor je lol naar toe gaat. De kasseien glimmen van geluk dat ze ons, wielrenners, zien. Of komt dat door de regen die deze week is gevallen?
Afbeelding: Marten Schuurman
Plompverloren ligt er eentje tussen wat klei.
5 april 2016. Het is half zeven ’s avonds en in het clubhuis van de Nedereindse Berg is het rumoerig. Een grote groep mannen en vrouwen heeft zich verzameld voor de opening van het wielerseizoen. Voor het eerst sinds eind september wordt er op dinsdagavond een trainingskoers gereden. Renners van Het Stadion, de Volharding, CS030, WTC Woerden en vele andere
De strandrace heeft zich in zeer korte tijd ontwikkeld tot een volwaardige wielervorm, ook al wordt deze manier van fietsen eigenlijk voornamelijk in Nederland en een klein beetje in België gedaan. Het is in de lage landen al niet meer weg te denken uit de winterse fietsactiviteiten; er worden bijna wekelijks strandraces gehouden langs de gehele Nederlandse kust en op de Waddeneilanden.