Aalto, Zanotta, de Giro, Molteni, Pinarello, Alessi, Verdi, Da Vinci, Pasta, Campagnolo, Amaniti, Puccini, Da Rosa, ik weet niet waar mijn liefde voor Italiaanse schoonheid begint en al helemaal niet waar zij ophoudt. Het land frustreert me.
Natuurlijk genoot ik van Cipo, van Baldato, Bartoli en Bettini.
Een vakantie in Toscane. Mijn vriendin en ik rijden van Lucca door de heuvels richting Pisa. Wij zijn chagrijnig. Zojuist heeft mijn vriendin de portemonnee met onze enige bankpas verloren. De mijne was ik al eerder kwijtgeraakt. We overleggen over hoe nu aan geld te komen. Lukt dat niet, dan moeten we naar huis.
Wij rijden over de Via Nuovo per
Wulpse vormen. Flamboyante kleuren. Sierlijke lettertypen. Karakter. Rijke historie. Het
is niet makkelijk te duiden, wat de Italiaanse racefiets zo apart maakt. Tuurlijk, clichéwoorden als emotie, passie, design en gedistingeerd worden veel gebruikt. Net zoals bij auto’s van Ferrari en Alfa, kekke
muiltjes van Dolce & Gabbana of
Het is 20 mei 2007. We zitten in de auto op weg naar Barberino di Mugello, op de achterbank onze dochter van anderhalf en ons zoontje van zes maanden. In de deur van de gehuurde Fiat Punto een beduimeld exemplaar van Dino Buzzati’s Ronde van Italië, de Het is Koers! van 1948.
Franco Chioccioli (25 augustus 1959)
Toen Franco Chioccioli nog koerste, was ik een groot fan van hem. Waarom?, zul je vragen, en ik zal antwoorden: ik weet het niet. Nou heb ik altijd al een zwak gehad voor Italiaanse renners, maar zeker niet voor alle. Zo had ik bijvoorbeeld
“Sterrato”, schreeuwt fietsvriend E. over zijn schouder. Het is een bloedhete zomerdag tijdens Limburgs Mooiste, ergens in de buurt van de Gulperberg. Er ligt een stukje onverharde weg in het parcours. Zoals iedereen wel een stukje onverhard in de trainingsroute kent, om het rondje mee af