Twitter ontploft. Parijs-Roubaix is al uren onderweg. Nog even en de finale begint. Tot er een trein komt aanrijden. Een TGV, zelfs. De slagbomen gaan naar beneden. De Nederlandse renners kennen de SIRE-spotjes en stoppen. De rest van het peloton niet. Doorrijden is tegen de regels, maar straffen komen er niet.
De UCI heeft namelijk laten weten dat ze niet kunnen
‘Braaaadley! Braaaaaaaaaaaaaaadley! Sir Wiiiiggoooo!’
Stilte.
‘BRAD!’
Licht gekreun.
‘Biertje?’
De Tourwinnaar van 2012 opent zijn ogen, en sluit ze meteen weer. De namiddag is nog jong, de zon schijnt alsof ze het werelduurrecord aan het verpulveren is, en hij, die overmorgen zijn laatste koers rijdt voor Team Sky, werd enkele tellen geleden gewekt door… een kassei!
‘What the …? Jij bent … een steen?
‘Ik ben wat
Parijs-Roubaix is de dichtbundel onder de klassiekers. Waar andere koersen zwaarlijvige romans zijn vol plotlijnen die zich langzaam ontvouwen, die aandikken, is de Roubaix een aaneenschakeling van momenten die je langzaam tot je wilt laten doordringen. Niet het grote verhaal telt, maar alle afzonderlijke kleine verhalen die je het liefst als behang op de muren van je huis zou willen
Ik heb niet veel gewoontes. Behalve al veel te vroeg klaar zitten voor een al dan niet obscure Moldavische livestream met Bulgaarse ondertitels wanneer er ergens ter wereld mannen in veel te strakke pakjes op een vederlicht tuig elkaar in de vernieling fietsen. Zo ziet een mens dingen gebeuren die voor zijn verbeelding te absurd zijn. Colombianen die hun tweede koers
Deze infographic is gesponsord door EPO – Tour d’Oospel
Wat u moet onthouden over EPO-Tour d’Oospel:
We schrijven maart 2007, Dwars door Vlaanderen, de eerste koers in Vlaanderen die ruikt naar de lente, vrij vertaald: die ruikt naar de Ronde van Vlaanderen. Voor de eerste maal haar kasseien, haar hellingen: Varent, Kwaremont, Edelareberg, de woorden proeven en smaken als naar een eerste liefde: halsoverkop, roekeloos, eeuwig, zout op de lippen (alhoewel dit laatste geen steek houdt