Ik ben verliefd. Verliefd op de koers. De liefde is nog pril. Het begon met een ritje op een racefiets. Ik moest revalideren na een skiongeluk met als gevolg een gebroken tibiaplateau. Hoe heeft Contador die berg nog kunnen beklimmen met een gebroken tibia vorig jaar? Ik snap er helemaal niets van. Want dat doet pijn. Maar daar gaat dit
Met de wetenschap van nu voel ik bijna een soort van medelijden wanneer ik de beelden bekijk. Ik zie een jonge knul met grof geweld de Col d’Aspin opdonderen. Tegenstanders lijken niet alleen stil te staan, maar achteruit te bollen. Aan de grond genageld door de schicht die hen passeert, worstelen
De start van de Tour in Utrecht komt met de minuut dichterbij, als een jagend peloton op Jacky Durand in de eerste Tourweek. De Tourkoorts stijgt door en door. Het programma in aanloop in naar het Grand Départ is vanaf nu zo vol dat je nog zeven Grandes Boucles nodig hebt om overal naar toe te kunnen. Door de opgestuwde
De Tour start in Utrecht. De Tour. In Utrecht. Mensen, mensen, komt dat zien! Er is bier, er is muziek, er zijn schrijvers, er is nog meer bier. Nog meer schrijvers. Theater. Lampionnen, toeters, bellen!
Oh, en er komen ook wielrenners. Ja, hele echte. Met van die iele armpjes en gladgeschoren benen.
Vroeger stond er in kleur- en spelletjesboeken af en toe zo’n bladzijde met stipjes. Daar moest je dan lijntjes tussen zetten, van stipje naar stipje, tot er een afbeelding verscheen. Een vrolijke bloem of een gezellig spelende poes ofzo. Sommige wielerfans hebben hun eigen bladzijde met stipjes. Elke keer als er iemand betrapt wordt, als de naam van een schimmige
Met de wetenschap van nu is het alsof er een monster door het beeld heen rijdt. Ik zie een man die op een onwaarschijnlijk zwaar verzet de Hautacam op raast. Het is 16 juli 1996, de dag ook waarop het einde van het tijdperk Michael Indurain wordt ingeluid. Een dag later,