De hoogzwangere Michelle Froome en haar man Chris zitten op de zwartlederen bank in de woonkamer van hun moderne appartement in Monaco. De televisie staat aan, een oude aflevering van Masterchef op de BBC. Chris, onderuitgezakt, zwart Sky-trainingspak aan, neemt een graai uit de Crispy Curry Pringles-koker naast hem. Voor hem staat een flesje Tusker-bier op de salontafel. Michelle, in eenzelfde trainingspak alleen een maatje groter, houdt het op een glaasje water. Ze grapt tegen haar man: “Kijk jij maar uit met dat ongezonde eten, straks word je nog net zo dik als ik.” Chris legt zijn hand op Michelle’s buik en zegt: “Ik weet hoe het voelt, hoor. In 2007 was ik ook veel te dik zoals je weet.”
“Yep, zo’n acht kilo zwaarder dan je nu bent.” Michelle pakt de opengeslagen Esquire die op de salontafel ligt erbij. Ze leest hardop de laatste regel van het artikel over de laboratoriumtesten die haar man afgelopen augustus deed: “De motor was er al… alleen het vet moest er nog af.” Michelle kijkt haar man aan: “Ja, Froomey, toen ik je in 2009 voor het eerst ontmoette was je echt een onooglijk dik mannetje, meer een darter dan een wielrenner.” Chris, lachend: “Oh Michelle, ik kon gewoon niet voor mezelf zorgen. Ik had een verzorgster nodig, iemand die gezond voor me kookte… En dat is je aardig gelukt met al die recepten van die crazy dieetgoeroes. Dat laatste boek, van die zus van Tom Cruise, hoe heette dat ook weer?”
Michelle schatert het uit: “Powerfood van Rens Kroes bedoel je, dat is echt geen zus van Tom Cruise. Ze komt uit België geloof ik. Maar jij kon er ook wat van zeg. Met die wonderdrankjes uit Kenia en dat verschrikkelijke gore spul afgelopen jaar, dat ketonendrankje. Chris knikt. “Nou, ik ben blij dat ik er even van af ben”, zegt hij. “Fijn trouwens dat jij die gegevens uit 2007 nog hebt gevonden, want anders was dat gezeur van die Franse schoolmeester, die Festinaboy, nog wel even doorgegaan. Wat een zeikerd is die vent. Piept-ie nu weer dat ik hem had moeten uitnodigen om mee te kijken bij de testen. Ammehoela. Wil ie zeker ook meekijken als ik lekker even op de wc ga zitten?”
Michelle’s aandacht is nog steeds op het Esquire-artikel gericht. “Wel lef hebben, zeg. Dat je de tests bij die pillenfabrikant hebt gedaan, was dat wel handig?” “Ach”, zegt Chris, “beter daar dan in zo’n luguber Italiaans lab. En ik ken de weg bij GSK natuurlijk.” Hij knipoogt bij het uitspreken van de laatste zin. Michelle lacht naar haar man maar al snel glijdt haar blik weer op het artikel in de Esquire.
Even later vervolgt ze: “Dus Chris, als ik het goed begrijp ben je eigenlijk de afgelopen acht jaar helemaal niet beter geworden. In 2007 was je al net zo sterk, alleen acht kilo zwaarder. Had je niet wat eerder die Tour kunnen winnen?” Chris neemt de laatste slok van zijn bier. Met lichte irritatie in zijn stem: “Nee, natuurlijk niet. Dat zou een hoop shit geven, als ik op mijn 23e al de Tour zou winnen. Nu snappen ze al niet waar ik in 2011 ineens vandaan kwam in de Vuelta.” Hij loopt naar de keuken en haalt een nieuw biertje uit de koelkast.
Chris gaat weer naast Michelle zitten. Hij mompelt: “Ach, die laboratoriumtesten zeggen eigenlijk geen ene fuck. Maar als die zogenaamde wetenschappers…” Hij herhaalt het woord wetenschappers en beweegt daarbij de wijs- en middelvingers van beide handen als aanhalingstekens. “Als die data-fetisjisten die alles afmeten aan een VO2 max of VO2 min of piekvermogen of weet ik wat niet allemaal, deze informatie willen hebben om te weten of ik geen buitenaards wezen ben… prima, dan zorg ik dat ze die informatie krijgen.” Hij begint te grinniken. “Geweldig toch, dat ik bijna precies op hetzelfde uitkom als in 2007. Het hele lab schreeuwde en joelde toen ik die maximaaltest deed. En ik maar doen of ik tot het uiterste ging en echt niet harder kon. Ik weet echt wel wat ik moet fietsen om die getallen te krijgen, heb de laatste vijf jaar alleen maar op die vermogensmeter op mijn fiets zitten kijken. Vraag mij om 525 watt te fietsen en ik doe het. Als het 550 had moeten zijn, ook prima. Maar dat zou weer verdacht hoog zijn. Nee, het is allemaal prima zo, de motor was er al, alleen het vet moest er vanaf.” Hij pakt een vuistje vol chips uit de koker. “Even een beetje bijsmeren die motor,” grinnikt hij.
Chris probeert zijn aandacht op het televisiescherm te richten, maar hij merkt aan de vragende blik van zijn vrouw dat die meer uitleg wil. “Oké, oké. Kijk Michelle, natuurlijk was ik 2007 nog niet zo sterk. Maar het was erop of eronder in dat lab toen. Ik was net prof en er waren twijfels bij het Konica Minolta-team of ze met me door wilden. Ik heb die Zwitserse laborant toen een paar mooie flesjes Zuid-Afrikaanse wijn beloofd en hij heeft toen een paar cijfers wat naar boven afgerond. Hij kende de getallen van Michael Rasmussen en die heeft-ie toen gebruikt. Behalve zijn gewicht natuurlijk, want dat zou veel te veel opvallen als ik net zo licht zou zijn als dat Deense scharrelkippetje.”
Michelle schiet in de lach. Want ze weet dat haar man en de Deense ex-wielrenner niet echt de beste vrienden zijn. En dat is heel zachtjes uitgedrukt. “Heeft hij eigenlijk nog gereageerd op het Esquire-stuk?”, vraagt ze. “Geen idee, je weet toch dat ik hem op Twitter blokkeer?”, reageert Chris. Michelle pakt de iPad erbij en typt de naam ‘Michael Rasmussen’ op Twitter in. @MRasmussen1974 popt op. “Jezus zeg, Chris, weet je wat het kippetje in zijn profiel heeft staan?” “Nee, geen idee. Dat hij goed kan kakelen of zo.” “Ja, dat ook. Er staat ‘Cyclist who rode a bike as fast as humanly possible – sometimes faster.’ Lekker cryptisch zeg. En ja de volgende regel: ‘Twitter-blocked by Chris Froome.’” Chris veert op van de bank. “Staat dat er echt?”, vraagt ie. “Yep, kijk maar.” Chris buigt zich over het scherm van de iPad. “Man, man, wat een eer om jou te mogen blokkeren op Twitter, je bent de enige! Omdat je zo’n fucking stalker bent.” Een ferme boer ontsnapt aan zijn mond.
Chris Froome beweegt zijn vingers over het scherm en scrolt door de tweets van Rasmussen. Hij vertraagt bij twee tweets van 4 december, die over zijn laboratoriumtesten gaan. “Hè hè, kippetje snapt het weer niet.” “Wat snapt ie niet?” vraagt Michelle en ze leest de tweets. “Wat bedoelt ie met ITT?” “Individuele tijdrit”, antwoordt Chris. “Meneertje snapt niet dat ik in 2007 nog niet iedereen naar huis fietste tijdens tijdritten als ik toen al zo sterk was. Tenzij ik op een driewieler fietste. Haha, Deense humor.”
“Maar waarom deed je dat dan niet, Chris?”, vraagt Michelle. Deze vraag tergt Chris zichtbaar. “Nou, het antwoord is simpel. Ik was dus nog helemaal niet zo goed en bovendien reed ik in 2007 nog niet met de Tour mee.” “Oké”, zegt Michelle, “en bij andere tijdritten dan?” “Nou, ik was de beste Keniaan bij de WK tijdrijden onder 23 jaar in Stuttgart”, zegt Chris triomfantelijk en steekt daarbij beide armen in de lucht. “Haha. Gefeliciteerd, Keniaantje. En van iedereen, top tien toch wel?”, vraagt Michelle. Chris: “Eh, bijna. 41e, drie en een halve minuut achter de winnaar, ene Lars Boom uit Nederland. Nou, die fietst redelijk anoniem mee in het huidige profpeloton. Veel te vroeg gepiekt.”
Chris Froome pakt de afstandsbediening en zet het geluid van de tv een flink stuk harder. Einde discussie, zoveel is wel duidelijk. Michelle Froome klapt de Esquire dicht en legt hem op tafel. Ze wrijft over haar buik. “Ik heb honger. Wat zullen we eten?” De Froomes kijken elkaar aan en schieten een paar seconden later allebei in de lach. “Chicken!”, roepen ze in koor. Ze stoppen hun handen onder hun oksels en beginnen met hun ellebogen te wapperen. “Een Deens scharrelkipje?”, vraagt Michelle plagend. “Dacht het niet, hè”, zegt Chris lachend. “Veel te weinig vlees en veel te veel gifstoffen.” “Receptje van Rens dan?” “No way, laat die dieetboeken maar dicht tot volgend jaar, dan ga ik wel weer op mijn gewicht letten”, verzucht Chris. “En weer die pillen slikken”, mompelt hij net even te hard. “Pardon?”, zegt Michelle. “Dat hoorde ik wel, jij bent toch clean?” Chris, stotterend: “Ja natuurlijk. Ik… ik… ik bedoel, dat als die kleine er is – Chris wijst op Michelle’s buik – jij op een gegeven moment toch ook weer aan de pil gaat.” “Tuurlijk, schat”, zegt Michelle knipogend, terwijl ze de wijsvinger van haar rechterhand in de buik van Chris priemt. “Zonder de juiste pillen worden we allemaal veel te dik.”
Ik zit nu na het ontbijt met de nasmaak van foute scharrelkip, ondanks brood met honing en appelstroop….