Pinkstermaandag. We fietsten over de Aspin (1490 meter) en daalden door een grauw wolkendek richting Payolle, waar we afsloegen voor Hourquette d’Ancizan (1569 meter). Waar de temperaturen op Aspin doenbaar waren, werden we in de laatste kilometers van Hourquette getrakteerd op een ijzige regen. “Geeft je te denken over de Galibier,” zo zei ik tegen de gast die ik in hondenweer over zijn eerste cols in de Pyreneeën begeleidde. “Dat is nog een kilometertje hoger.”
Als wielerliefhebber moet je tegenwoordig de Giro d’Italia hoog hebben zitten. Alles heet er aantrekkelijker te zijn: de ritten, de rondemissen, de koers. Kan wel zijn. De wielerliefhebber krijgt zijn koers het liefst spectaculair geserveerd. En net dat is de reden dat het woord liefhebber eigenlijk niet meer van toepassing is op die zogenaamde wielerliefhebber. Houden van de Giro d’Italia leunt aan bij schuldig verzuim.
Bevroren vingers
Galibier, Gavia, Stelvio. Driemaal klimmen de renners ruim boven 2500 meter. Terwijl het mei is. En dan niet eens een mooie maand mei. In juni 2008 fietste ik tijdens een fietsreis over de Passo di Gavia (2621 meter) en de Passo dello Stelvio (2760 meter). De eerste was enkele weken eerder sneeuwvrij gemaakt voor de Giro. Op de laatste kwam ik boven in lichte sneeuwval. Een groep schoolkinderen kwam samen met mij aan de chalet toe. In skipak, met muts en wanten. Tijdens de afdaling ben ik in elk van de 48 haarspeldbochten gestopt om mijn bevroren vingers leven in te blazen.
In mei cols van 2500 meter en meer in koers beklimmen is volstrekte onzin. Toch slagen ze er in de Giro elk jaar opnieuw in. Is er één wielerliefhebber die de verdediging op zich wil nemen? Misschien een romantische ziel die met twee voeten in de polderklei een zeebries trotseert? Ik wil een lans breken voor een nieuwe regel: elke weg die door de organisatie sneeuwvrij gemaakt dient te worden, heeft geen plaats in een professionele wielerkoers.
Totale uitputting
Verder dit. Ritten van 250 kilometer? Is er één wielerliefhebber die mij na de schandalen nog kan uitleggen waarom ze nodig zijn in een grote ronde? Toch vinden we ook dat weer terug in de Giro 2013. Etappe 4, Policatro Bussentino – Serra San Bruno. 244 kilometer, twee stevige klimmen in de finale. Etappe 13, Busseto – Cherasco. 254 kilometer. Tussendoor nog ritten van 238 en 222 kilometer.
Kijk, ik wil gerust de hand in eigen boezem steken. De smalle straatjes, de belachelijk steile klimmetjes, de onverharde wegen, de ijskoude bergtoppen, de totale uitputting van het rennersgilde: het is bijzonder lekker kijkvoer. Professionele sportbeoefening echter, it ain’t. Het is alsof je naar Daens kijkt en in een lofzang op de geproduceerde kledij uitbarst.
Het is vloeken in de kerk, maar toch dit: alles aan de Giro d’Italia ademt de onprofessionaliteit van het huidige profwielrennen. Het is een felverlicht uitstalraam van alles wat fout is aan de huidige gang van zaken in deze sport. Laat ons asjeblieft niet net dàt liefhebben, liefhebbers.
- De grootste niet-winnaar uit het peloton - 13/09/2016
- Duizenden kilometers op kop - 29/06/2016
- Een biljartvlakke rit - 28/06/2016
Ik vind het prachtig. De renners kiezen zelf voor dit bestaan, en wij mogen hun afzien bewonderen. Een marathon lopen is ook niet lekker.
Andreas, jouw reactie is net wat ik aanklaag. Renners kiezen voor koers, niet voor de extreme omstandigheden die worden opgezocht en die volstrekt onnodig zijn om een aantrekkelijk koersverloop te krijgen.
Goed stuk. Het is vragen om weer nieuwe doping gevallen zo. Maak de koersen korter, 200+ km kunnen mooi in de voorjaars klassiekers gepakt worden.
Sorry hoor, maar renners die alleen voor fietsen, en niet voor weersomstandigheden kiezen, moeten maar op de baan gaan rijden. Overigens ook geen ongevaarlijke sport. Ik vind het spektakel mooi, als de renners het niet aankunnen hebben ze altijd nog de optie om af te stappen, of langzamer te gaan rijden. Het is geen excuus voor dopinggebruik.
Het gaat niet zomaar over weersomstandigheden. Het gaat om twee zaken:
1. Dat de Giro steeds wegen opzoekt die om uiteenlopende redenen, waaronder klimatologische, niet of nauwelijks berijdbaar zijn voor een profpeloton.
2. Dat de Giro (en zoveel andere koersen) ingaan tegen wat sportartsen nu al ruim een decennia aanraden om de koers medisch verantwoord te houden.
Dat is twee keer vragen om problemen en ongelukken. Mijn mening is dat profrenners, net als elk ander mens, recht hebben op een organisatie die hun arbeidsomstandigheden aanpast aan wat medisch, sportief en sociaal verantwoord is.
Ik denk niet dat we het eens gaan worden. Wellicht zou je mijn argumenten eens in overweging willen nemen.
1. Een marathon lopen is zeer ongezond. Als ik nu 42 km zou gaan rennen eindig ik wellicht in het ziekenhuis. Maar ik kies ervoor het niet te doen. En als ik die 42 km te voet moet overbruggen, dan doe ik lekker rustig aan. Renners hebben ook die keuze.
2. Het weer: glijpartijen vonden plaats op normale afdalingen, maar in natte omstandigheden. Tsja. Moet je de koers annuleren omdat het regent? Ik zeg van niet.
Verder ben ik wel benieuwd naar de verhalen van de sportartsen die jij hebt gehoord. Zou je eens wat links willen plaatsen?
@Andreas
1. Ik heb verscheidene recreatieve marathons gelopen, dat kan perfect op een gezonde manier. Uiteraard is dat bij professionele sportbeoefening een moeilijkere oefening.
2. Weersomstandigheden kunnen koers bemoeilijken. Ik zeg enkel dat je het niet moet opzoeken: iedereen weet dat in mei de Gavia, Stelvio en Galibier negen van de tien keer niet te berijden zijn. Ik zeg dus enkel dat je die hoge cols in mei niet in een koers moet opnemen. Dat staat los van wat dit jaar gebeurt.
Over medische rapporten: lees het boek van wijlen dr. Ryckaert (Festina), lees interviews met dokter Vanmol (Quickstep) en lees vooral het boek van Hans Vandeweghe (Wie gelooft die coureurs nog?) waarin dit uitgebreid wordt behandeld.
Ten gronde: jij zegt dat renners die in deze omstandigheden niet willen koersen, maar moeten afstappen. Dat is exact het probleem van koers in de periode 1990-2005: wie niet wilde meedoen met het problematische karakter van de koers (EPO en bloeddoping) moest maar afstappen. Meedoen of geen coureur meer zijn. De meeste kozen om mee te doen, tegen hun goesting en in volle bewustzijn van de risico’s.
Dat is wat jij van renners verwacht: dat ze de risico’s aanvaarden, hoe groot ze ook zijn en hoe groot ze ook bewust gemaakt worden. Ik verwacht dat organisaties stoppen met risico’s bewust groter te maken (lange ritten, gevaarlijke wegen).
Je kan niet het noodlot vermijden, je kan wel het risico zo klein mogelijk houden. Dat laatste is wat ik voorstel: maak het risico kleiner. Volg de suggesties van sportartsen op, volg signalen uit het peloton op. Die komen samen in deze twee eisen:
1. Stop met de meest waanzinnige, spectaculaire wegjes op te zoeken, want ze brengen renners onnodig in gevaar. Er zijn genoeg begaanbare wegen waarop een attractieve koers mogelijk is.
2. Stop met ultralange ritten in rittenwedstrijden te steken. Ze hebben geen attractiever ritverloop en maken de natuurlijke recuperatie van atleten, zonder tussenkomst van medische goochelarij onmogelijk.
Zo. Ik rust mijn verdediging. Nu mag jij me eens een onderbouwde reden – behalve spektakel – geven waarom deze suggesties niet zouden toegepast worden.
Heb je nou je zin? http://www.nu.nl/sport/3482406/negentiende-etappe-in-giro-afgelast.html
:)
Ik snap je verhaal heel goed, maar het blijft een richtingenstrijd. Ik hou van een spectaculaire koers, jij van een veilige. Een arts zal een extreme sport niet snel gezond verklaren. Toch ga ik die boeken lezen die je aanraadt, en wellicht verander ik van mening.
Ik begrijp vooral niet waarom je denkt dat veilig en spectaculair elkaar per se zouden uitsluiten. Er zijn andere ingrepen mogelijk (kleinere teams, om een belangrijke te noemen) om de koers open te breken dan lange ritten en gevaarlijke wegen.
Ik denk dat wij verschillende definities van wielrennen hanteren. Voor mij is wielrennen op een fiets lange ritten rijden over een soms lastig parcours. Dat maakt het voor mij een aantrekkelijke sport. Maar goed, ik had al geconcludeerd dat we er niet uit gingen komen. Kleinere teams lijkt me ook al niks, of dat ook echt zo is gaan we meemaken in de Ronde van Polen. Samen kijken?
De etappes mogen best wat korter. Als het teveel wordt zit je toch maar uren te kijken naar een kabbelend peloton. Alsof dat leuks is om naar te kijken. Dan liever korter en meer spektakel.
Weersomstandigheden heb je nu eenmaal niet in de hand. Kijk maar naar Milaan- Sanremo.
De lengte van de koersen gewoon all over halveren…wint ook de beste sluwste sterkste snelste…meer dan helft meer recuperatie tijd…dus je hebt minder PED nodig, want 250km veertig per uur…dagindaguitweekinweekuitmaandinmaanduitjaarinjaaruit…romantiek van lijden en ondoenlijkheid…ja leuk hoor maar dat schreeuwt om dope…halveren die koersen…3,5 uur fietsen tegen the max zwaar in t rood meteen knallen na starschot…het is ook dan zwaar zat…maarja verandering..radicaal andere aanpak…sport met deze afstanden is nooit clean geweest..kijk naar triathlon..de kwart triathlon is veel meer sport, leuker dan dat mesjogge junky Iron Men…
Andreas, jij (romanticus?) klinkt net als de organisatie. De koers moet spectaculair zijn want dat brengt geld in het laatje en daar houd de organisatie van.
Als de coureurs afstappen krijg je zo’n niets zeggend stukje over de handdoek in de ring gooien en beginnen fans steen en been te klagen dat de coureurs watjes zijn, papzakken (verwachtingen enz).
Wat willen ze nou?
Ik snap wel wat jou aantrekt aan de koerst, ontberingen (denk ik). Maar de koers kan ook spectaculair zijn door het spel en dat is (denk ik wederom) het verschil tussen Herman en jou.
Ik hou meer van het spel (waar het weer een onderdeel in is). Ik lees jou reactie als dat het spel een onderdeel is van het weer waar Herman juist tegen pleit. En ik denk dat er ook wel wat onkunde bij komt kijken bij alle stellingname.
Echter denk ik ook wel weer dat jou mening, en ook die van Herman. Genuanceerder is als je er over praat in persoon dan dat wij nu met z’n allen aan het ageren zijn via ons toetsenbord.
Ik snap het bezwaar tegen etappes v. 250 km. of meer niet. Wielrennen op de weg -want niet alle wielrennen is gelijk- is een uithoudingssport. Dat we niet meer terug kunnen naar de tijd dat de koers en niet de kalender er omheen voor uitputting zorgden is een groot verlies. Doe mij de Trofeo Baracchi, de GP des Nations en de ploegentijdritten van 150 km. maar weer. Dan grijp ik de leuning effe vast zoals Kneet toehoorders adviseerde. Nu kijk ik 3 wkn. lang naar halve en hele anorexialijders met -‘druk, druk, druk’- een koerskalender die voller met verplaatsingen dan koersen is.
Voor kadaverdiscipline en dito koersen is mijn standpunt t.o.v. lange etappes in rondes echter niet. Ter verduidelijking: de net afgelopen Giro begon aan het slotcriterium met geloof ik 168 renners. Na drie weken pleurisweer, virussen in het peloton, verplaatsingen enz. Dus de koers zelf is niet een uitputtende factor van doorslaggevend gewicht, want die etappes kunnen en moeten dus langer: niet per se met zware finales. Gewoon waar wielrennen op de weg over gaat: van A naar B, afstanden rijden. De eerste twee uur gaan piano, dus vlak betekent dat dat een peloton er ongemerkt dus 80 km. op heeft zitten. Dan kan er makkelijk nog 3 uur achteraan, dus minimaal 200 km. etappe en 120 km. koersen. Met twee ravitailleringen. En volle zakken in je koerstrui.
Weg met het moderne wielrennen!
Ik wil kortgezegd dat een renner een ravijn inrijdt en dat de legende vermeldt dat zijn IPad Mini het nog deed, zoiets dus, als men begrijpt wat ik bedoel.