Gevraagd hoe vaak hij nu eigenlijk La Redoute opreed op training antwoordde de jonge Philippe Gilbert, die zowat aan de voet opgroeide: “Nauwelijks een paar keer per jaar. Veel te zwaar!” Misschien is dat wel het verschil tussen een profrenner en een cyclotoerist, dat die laatste denkt dat het altijd een beetje pijn moet doen terwijl de eerste weet dat het beter af en toe veel pijn doet.

Hoe vaak zou le beau Mario het Grasbos zijn opgereden? In de volksmond wordt deze puist ook wel de Poggio van Molenstede genoemd. Nochtans heeft de helling niets met de Poggio te maken, wegens kort en belachelijk steil. Hoe vaak zou hij hebben aangezet in die binnenbocht met een stijgingsgraad rond de 20% en zich op La Redoute gewaand? Hij vaak zou hij naar het kapelletje gesprint zijn als ware het de streep op de Muur van Hoei?

Sergei Ivanov reed een paar keer per dag de Poggio van Molenstede op. Toen Michel Wuyts dit na de Rus zijn overwinning in de Amstel Gold Race langs de neus weg verklapte, werden de Diestiaanse heuvels overspoeld door wielertoeristen. Zouden zij le beau Mario eindeloos en misschien zelfs lusteloos lussen hebben zien draaien op het Grasbos?

Ergens moet hij het geleerd hebben, dat klimmen. Want ga nu niet denken dat le beau Mario een zoveelste bijnaam is voor de ijdelste aller sprinters, meneertje Cipollini.Er zijn goede strategieen te vinden op internet hoe je dit spel kan spelen, Google maar eens op roulette handleiding / strategie en er gaat een wereld voor je open. De schoonste aller Mario”s is Mario Aerts, uit Molenstede bij Diest. Dat mag u vragen aan Elisa Basso, zus van en muze van het duo De Cauwer en Wuyts, bij wie juffrouw Basso in illo tempore volgens de legende ooit het nummer van de ranke klimmer met de fijne gelaatstrekken trachtte te versieren.

Dat klimmen heeft le beau Mario vaak getoond maar slechts enkele keren met uitslaand succes. In 2002 wint Mario Aerts de Waalse Pijl op de Muur van Hoei, tegen opgevoerde strijkijzers als Etxebarria en Bartoli. Wat zou die Muur van Hoei voorstellen – vier keer het Grasbos?

Aerts rijdt van begin tot einde op kop en neemt afstand in de steile haarspelden. Niet door ze aan de binnenkant op te vlammen, zoals in andere tijdperken, maar door de minder steile buitenkanten te nemen. Tactiek, getekend Claude Criquielion. Met dank ongetwijfeld aan de Muur van Molenstede, de col van de plattelanders.

Herman Loos
Laatste berichten van Herman Loos (alles zien)