Foto Sirotti
De mythe rond Luis León Sánchez: op zijn verjaardag een ander verhaal
Zoals een goede fles wijn rijpt naarmate die langer ligt en door dat proces beter gaat smaken, wordt menig overlevering met het verstrijken der tijd, steeds verder verfraaid, aangedikt of zelfs voor een niet te onderschatten deel compleet veranderd. Net zo lang tot er een anekdote ontstaat die de werkelijkheid voor het ruime merendeel heeft losgelaten. Het vreselijke voorval dat Pedro Léon Sanchez in de jaren ’80 overkomt en dat de kiem zal leggen voor een zeer succesvolle wielercarrière van een van zijn vier zoons, is er een treffend voorbeeld van. Open de Nederlandse Wikipedia-pagina van Luis Léon of grasduin in een van de vele online-artikelen die in de loop der jaren zijn verschenen als de Spanjaard weer eens een koers won – altijd met beide wijsvingers in de lucht, priemend richting hemel – en immer duikt dezelfde anekdote over Sanchez senior op. Pedro Léon zou, werkzaam als officier van de Guardia Civil, in Bilbao zijn gestationeerd en daar een van de slachtoffers zijn geweest toen de Baskische terreurorganisatie ETA een aanslag in de stad pleegde. Pal naast Sanchez zou een autobom zijn afgegaan. De vader van Luis Léon had de explosie weliswaar overleefd, maar zijn linkerbeen raakte door de klap dermate gehavend dat een lange periode van revalidatie nodig was. Op doktersadvies begon Pedro Léon, weer thuis in Mula, een stad in de regio Murcia, te fietsen. Een dagelijks tochtje over de geaccidenteerde Zuid-Spaanse wegen zou niet alleen het herstel van het been bevorderen, maar het lichaamsdeel vanzelfsprekend ook sneller sterker maken. De vele, en steeds langere, ritten van vader Sanchez plantten haast ongemerkt een zaadje bij zijn jonge zoons, die niet alleen steeds vaker mee op pad gingen, maar ook al snel ontdekten over het talent te beschikken om hard te kunnen fietsen. Alsof het een filmscenario is, neemt op die manier de wielerloopbaan van Luis Léon Sanchez haar aanvang. Tenminste, volgens de in de loop der jaren rijkelijk aangedikte overlevering.
Zoals wel vaker zit de werkelijkheid net even anders in elkaar dan de fantasie soms wil doen geloven. Vader Pedro Léon Sanchez is inderdaad in de jaren ’80 lid van de Guardia Civil en werkzaam in het Noord-Spaanse Baskenland, honderden kilometers verwijderd van huis. In Mula zit zijn vrouw met de jonge zoontjes Léon en Luis Léon. Dat ze allebei nagenoeg dezelfde voornaam dragen, is geen toeval. De vader van Pedro Léon, een ambtenaar uit Murcia, heette zelf ook al Léon en besloot die naam over te geven aan zijn beide zoons. Vandaar dat de broer van Pedro Léon, en dus de oom van Luis Léon, ook diezelfde naam draagt. Juan Léon, om precies te zijn. Het is het begin van een familietraditie, die de wedshandhaver niet wil afbreken als hij zelf kinderen krijgt. Pedro Léon noemt zijn oudste zoon simpelweg Léon en om verwarring te voorkomen kiest hij vervolgens voor respectievelijk Luis Léon, Pedro Léon Jr. en Antonio Léon als er nog drie jongens achteraan komen. Die laatste twee zijn nog niet geboren als Pedro Léon Sr. in Bilbao betrokken raakt bij een incident dat zijn linkerbeen een flinke revalidatieperiode zal opleveren.
Met een aanslag heeft het echter niets van doen en ook terreurbeweging ETA is in geen velden of wegen te bekennen. De Spaanse krant Marca zal het ware verhaal eens uit de doeken doen, al blijven Wikipedia en diverse nieuwsmedia ook daarna volharden in hun ‘fake news’. In werkelijkheid moet Pedro Léon met acht collega’s een hoge Spaanse ambtenaar naar Bilbao escorteren. Wanneer bij de tolpoort van Zarautz de weg wordt afgezet om het overige verkeer tegen te houden en de kolonne doorgang te verlenen, gaat het mis. Een auto komt met hoge snelheid op Pedro Léon afrijden. Die staat weerloos en als aan de grond genageld midden op het kruispunt. Hij kan geen kant meer op en er rest hem niets anders dan zich weerloos over te geven aan de onontkoombare ellende, die hem binnen enkele tellen ten deel zal vallen. De gendarme wordt niet alleen geschept, bij de botsing wordt tevens zijn linkerbeen verbrijzeld. Niet dat er opzet in het spel was. Later zal blijken dat een automobilist achter het stuur een epileptische aanval had gekregen, waardoor diens voertuig onbestuurbaar was geworden en in volle vaart op de onfortuinlijke vader Sanchez afstormde. Hoe die geschiedenis later in de pers is getransformeerd in een sterk verhaal over een ETA-aanslag is nooit opgehelderd.
Wat wel degelijk klopt is dat Pedro Léon na het ongeluk veel gaat fietsen en steeds vaker in het gezelschap van een of meerdere zoons. Met name Luis Léon heeft talent, maar ook Léon is een verdienstelijk junior. De andere twee jongens koesteren meer liefde voor de bal dan voor een racefiets. Pedro Léon Jr. ontwikkelt zich zelfs tot profvoetballer. Als rechtsbuiten zal hij uitgroeien tot een vaste waarde bij topclubs als Levante, Real Valladolid en Getafe. Achter op zijn shirt staat vanzelfsprekend geen Pedro of Sanchez, maar simpelweg Léon. Real Madrid blijkt net te hoog gegrepen voor hem. In 2010 maakt hij de overstap naar ‘De Koninklijke’ uit de Spaanse hoofdstad, maar na slechts een handjevol wedstrijden in het hagelwitte tenue wordt Pedro Léon uitgeleend aan Getafe, de club waar hij juist vandaan kwam. Net als zijn koersende broer Luis Léon steekt ook hij bij ieder doelpunt zijn beide wijsvingers in de lucht en priemt ze richting hemel. Het is het eerbetoon dat beiden met regelmaat brengen aan hun oudste broer. Léon komt in 2005 om het leven bij een ongeluk met zijn quad, waarna Luis Léon en Pedro Léon onmiddellijk afspreken hem bij ieder succes te betrekken middels een gebaar. Vier keer in een Tourrit, tweemaal in de Clásica San Sebástian, in etappes in koersen als Parijs-Nice, de Ronde van het Baskenland en die van Zwitserland; trouw gedenkt Luis Léon bij elke zege zijn verongelukte broer. Geluk en verdriet gaan immer hand in hand. Het verhaal van Luis Léon Sanchez is bijzonder genoeg. Daar hoeft niets aan te worden aangedikt.
