Marten Schuurman
Laatste berichten van Marten Schuurman (alles zien)

AbdoeIk heb Abdoe zien fietsen, ook al was het op tv. Het is de eerste herinnering die ik heb aan de Tour de France. Als je me vraagt wie de grootste sprinter in de Tour de France ooit is, antwoord ik Djamolidin Abdoesjaparov.

Het liefst fietste hij zonder helm, hij was voor niemand bang en hoogstwaarschijnlijk sprintte hij altijd met een flinke dosis prestatiebevorderende middelen in zijn bloed, maar dat doet er nu niet meer toe.

Wat mij aansprak was zijn mentaliteit. Het was altijd alles of niets. Hoofd tussen de schouders, gezicht naar het asfalt, verstand op nul en gaan met die banaan! online casino Zijn bijnamen “Tashkent terror” en Spiller du gratis kan du bruke time etter time og tusenvis av ”lekepenger” pa jakt etter den eller de norske spilleautomater ene du liker best. “de fietsende kamikazepiloot” sloegen op de valpartijen die hij nogal eens veroorzaakte. Vaak was hij echter zelf het grootste slachtoffer.

Ik heb altijd gedacht dat er geen sprinters als Abdoe meer in het peleton rondreden. Mannen die overal schijt aan hebben en nog liever vallen dan verliezen. Maar in de loop van dit jaar kreeg ik hoop. Ik zag in Mark Cavendish een vleugje van Abdoe. Hij won niet meer zo makkelijk en veroorzaakte gruwelijke valpartijen die me aan Abdoe deden denken. Bij de eerste sprints van deze Tour was iedereen in het peleton bevreesd als hij zijn sprint inzette, je wist maar nooit waar hij zou eindigen. In de dranghekken of op het podium?

Donderdag en vrijdag eindigde hij op het podium en werd mij duidelijk dat Cavendish nooit de nieuwe Abdoe zal worden. Hij is namelijk niet alleen een sprintbom, maar ook een emotionele bom. Abdoe deed niet aan emoties. Hij lachte nooit, zei nooit wat shockerends en huilen deed hij al helemaal niet.

Hoe hard hij ook viel of hoe mooi de overwinning ook was.

Auteur: Marten Schuurman