Een jonge, onbekende renner uit een heel ver land stierf in een ander heel ver land en het leidde tot niet meer dan een kort bericht en een hulpfonds voor de familie. Verder bleef een tragisch dieptepunt in het afgelopen wielerjaar grotendeels buiten het blikveld van de wielervolger.
Yerlan Pernebekov (Şımkent, Kazachstan 16-06-1995) werd op achttienjarige leeftijd getroffen door een beroerte. Na een dag trainen in het hooggebergte zat hij aan een eettafel met zijn ploeggenoten toen zijn hoofd van binnen begon te bonzen. Het was op vrijdagavond 14 maart 2014 dat de jonge Kazach met spoed over de bochtige wegen van de Andes vanuit het stadje San Miguel de Ibarra werd overgebracht naar het ziekenhuis van Quito, de hoofdstad van Ecuador. Het opleidingsteam van Astana was in Ecuador om een paar weken te trainen tijdens het vroege voorjaar. Trainen op hoogte, dat kan in Ecuador. Het kan ook op andere, beter bereikbare plekken in de wereld. Toch koos de ploeg ervoor om hun kamp op te slaan in dit verre land zonder wedstrijden op de internationale kalender. Het Astana Continental Team deed het al jaren zo. Met zestien renners plus begeleiding arriveerden ze op de luchthaven van Quito, de fietsen werden in busjes geladen en zo reden ze over Pan-American Highway naar de voet van vulkaan Cerro Imbabura.
Yerlan Pernebekov belandde in een kunstmatige coma die hem nog drie dagen in het ziekenhuis van Quito hield. Al die tijd bleef teamcoach Vladimir Remyga bij hem. Artsen konden niets meer voor hem doen. Op 17 maart overleed Yerlan, de jongen die door zijn ploeg zal worden herinnerd als het talent dat altijd met een glimlach rondreed. Als de jongen die op de dag af één jaar eerder nog jeugdkampioen van Azië werd. De jongen die zichzelf, nota bene op de dag dat de fatale beroerte hem trof, aan de wereld toonde met een Twitteraccount waarop foto’s van hem verschenen. Tien tweets met tien foto’s staan nog online als rouwprentjes van een jonggestorven talent.
Hij staat vereeuwigd op de hoogste trede van het podium bij de Aziatische kampioenschappen in een witte kampioenstrui met om zijn nek een dikke, gouden medaille. Yerlan is te zien als de wazige bijvangst van een scherpe actiefoto waarop Mark Cavendish schittert. Het bewijst zijn kortstondige aanwezigheid in het wiel van het succes.
Tot slot is er de foto tegen de achtergrond van een bergmeer, omringd door de hoge toppen van de Andes. Hij bedekt zijn ogen met een zonnebril en draagt sokken van team Sky. Het ritsje van zijn shirt staat open. Het is waarschijnlijk zijn laatste portret, genomen tijdens een training over de wegen tussen Ibarra en de Colombiaanse grens. Trainingen die hem extra kracht hadden moeten geven om de laatste stap naar de profs te zetten. Zijn team zou na het trainingskamp net als ieder jaar vertrekken naar de wedstrijden in Bretagne en Normandië.
Daar zat hij, duizenden kilometers verwijderd van zijn familie in het Kazachstaanse Şımkent, een stad dicht tegen de Oezbeekse grens.
Hij zat klaar om weer op de fiets te stappen.
- Voor de familie is een fonds opgericht door zijn team. Yerlan Pernebekov, de achttienjarige jeugdkampioen van Azië, was de enige kostwinnaar van zijn familie.
- Ranking the stones, het sterrensysteem van de kasseistroken - 14/04/2022
- Recensie: magazine Wachten op de koers (deel 1) - 21/04/2021
- Vijf redenen waarom Parijs-Roubaix de allermooiste is - 22/03/2021
Toch vreemd dat men hem overbrengt naar een hoger gelegen ziekenhuis. Quito ligt op zo’n 3000m. terwijl Ibarra een stuk lager ligt, op zo’n 2000m. en een prima ziekenhuis heeft. Dat zal hem ook geen goed hebben gedaan. En iedereen weet dat je iemand die blijkbaar last heeft van de hoogte, er nog niet aan gewend is, naar een lager gelegen gebied moet brengen. Als je lichaam nog niet genoeg rode bloedcellen heeft aangemaakt kun je last krijgen van hoogteziekte. Dat betekent een barstende hoofdpijn, misselijkheid en rondwaggelen alsof je net een liter whisky op hebt. Het blijft natuurlijk triest en naar mijn idee kun je een hoogtestage prima in Europa doen. Voor rustige wegen hoef je niet naar Ecuador, het verkeer is chaotisch en ze rijden daar als gekken. Je moet over de Pan-American als je snelheid wilt maken, de overige wegen zijn daar niet geschikt voor of domweg niet aanwezig. Maar wie zal zeggen of deze jongeman op een hoogtestage die dichterbij gelegen was niet alsnog deze beroerte gehad zou hebben. RIP Yerlan Pernebekov.
Je hebt dit (https://hetiskoers.nl/2012/het-geheim-van-de-hoogtestage/) stuk al gelezen? Waarom het af en toe in één of andere uithoek is?
Ja, heb ik ontertussen gelezen. Slaat wel voor een gedeelte terug op mijn commentaar. Maar mooie verhalen zijn het.
Ietwat ongelukkige timing, dit stukje. Na alle dopingproblematiek bij het Continental Team komt zijn dood toch in een ander daglicht te staan.
Een beroerte is een bijwerking van anabolengebruik. Laten zijn drie ploeggenootjes daatr nu net positief op getest zijn. Toeval?