De stralende herfst van de vandaag (23 oktober) jarige Chris Horner
‘Grandpa’, noemen ze hem in het peloton. Een bijnaam verzinnen is vaak laaghangend fruit plukken, maar ergens kan hij er wel om lachen. Zijn leeftijd, gecombineerd met het kale hoofd dat in koers gelukkig verholen blijft onder een helm, is er naar. Liefst 41 levensjaren heeft hij al op de teller staan en het 42ste zit er ook al bijna op, als in de tweede helft van de zomer van 2013 de Vuelta op punt van beginnen staat. Niemand die dan rekening met hem houdt. Zijn eigen ploeg niet eens. Laat staan dat de klassementsrenners, die tot de favorieten voor de eindzege worden gerekend, bedacht zijn op concurrentie uit onverwachte hoek. Waarom zouden ze ook?!
De zeventiende (!) jaars prof finishte vele kleinere etappekoersen als Parijs-Nice, de Ronde van het Baskenland, Tirreno-Adriatico en de Ronde van Zwitserland al eens of meermaals bij de eerste tien, maar een grote ronde is andere koek. In die bijna twee decennia kwam Chris Horner nooit verder dan een tiende stek in de Tour van 2010 – later zou de Amerikaan door het schrappen van de oorspronkelijke winnaar Alberto Contador en nummer drie Denis Mensjov na hun beider dopingbekentenissen nog twee plekken opschuiven – en een dertiende twee jaar later. Bovendien beginnen de jaren voor ‘grandpa’ nu echt te tellen.
Niet voor niets had zijn Radioshack-ploeg hem al niet meer meegenomen naar de Tour en bovendien laten doorschemeren dat de veteraan een nieuw contract voor het volgende seizoen kan vergeten. Ze mogen hem dan wel ‘opa’ noemen in het peloton, Horner weigert zich neer te leggen bij die bijnaam. Nestor of niet, hij telt nog mee. En dat gaat hij in de Vuelta laten zien. Aan zijn ploeg, aan het peloton, aan alles en iedereen. Dat hij de Spaanse ronde in de luwte en zonder druk kan aanvangen is een voordeel, maar ondertussen is Horner erop gebrand in de herfst van zijn loopbaan te bewijzen dat ‘grandpa’ niet uitgevlakt moet worden. Integendeel. De favorieten zullen zich lelijk in hem verslikken.
Als de Amerikaan in de derde etappe verrassend als winnaar uit de bus komt, is er voor Vincenzo Nibali, Alejandro Valverde en Joaquim Rodríguez, die vooraf het meest kansrijk worden geacht voor de eindzege drie weken later, nog geen vuiltje aan de lucht. Eigenlijk is er niemand die Horner zijn succesje misgunt. Op de Mirador de Lobeira vinden de drie kemphanen het duidelijk nog te vroeg om het achterste van hun tong te laten zien. Ze zijn meer met elkaar bezig dan met anderen, waardoor Horner in een onbewaakt moment achter koploper Ivan Santoramita aan kan springen om de Italiaan met gemak te verschalken en niet alleen de etappe te winnen, maar ook meteen de rode leiderstrui van Nibali over te nemen.
Dat laatste is juist een prettige bijkomstigheid voor de renner die eerder in 2013 de Giro won. In de eerste Vueltaweek is Nibali het tricot liever kwijt dan rijk en ziet in Horner geen enkele vorm van bedreiging als het gaat om het klassement. Dat de Amerikaan bovendien twee records vestigt op Mirador de Lobeira – hij mag zich met zijn 41 jaar en 307 dagen zowel de oudste ritwinnaar in een grote ronde noemen, als de oudste drager van de leiderstrui – is hem gegund. Als Horner een week later opnieuw toeslaat op de Alto de Hazallanas, ditmaal wacht hij niet zoals op de Mirador de Lobeira tot de slotkilometer maar trekt al eerder ten strijde, gaan er nog steeds geen alarmbellen rinkelen bij de favorieten. Nibali, Valverde en Rodríguez hebben opnieuw nauwelijks oog voor anderen.
Sterker, eerstgenoemde waant zich op de steile klim van buiten categorie zelfs de morele winnaar van de dag en verkeert in de sterke veronderstelling een flinke slag te hebben geslagen in de strijd om de eindzege. Nibali smeert zijn twee Spaanse rivalen veertien seconden achterstand aan en nog wat bonificatie extra. Dat Horner hem op de slotklim op bijna een minuut heeft gereden en, net als een week eerder, het rood weer mag aantrekken, lijkt Nibali niet te deren. Anders zou hij op de Alto de Hazallanas wel meer aanstalten hebben gemaakt de achtervolging op de Amerikaanse veteraan in te zetten. Ook Horners publiekelijk aankondiging voor de eindzege te zullen gaan, is aan dovemans oren gericht. Het is een kapitale fout, die de Italiaan bekoopt met het mislopen van de eindzege.
De beslissing valt aan het einde van de derde week. Dankzij een veel betere tijdrit dan Horner heeft Nibali in de elfde etappe de macht opnieuw gegrepen. Niets lijkt dan nog een tweede Vuelta-overwinning – de Italiaan was in 2010 ook al eens de beste – in de weg te staan. Terwijl Valverde en Rodríguez in de volgende bergetappes steeds meer tijd moeten prijsgeven en de eindzege zo langzaam maar zeker aan de horizon zien verdwijnen, blijft Horner binnen schootsafstand staan. De achterstand die de renner van Radioshack moet overbruggen ten opzichte van Nibali komt nimmer boven de minuut uit. Het geeft ‘grandpa’ meer dan genoeg moraal om niet op te geven en juist een aanvalsplan te smeden.
De eerste speldenprik deelt Horner uit in de zestiende etappe naar Aramón Formigal. Nibali kent zowaar een paar slechte momenten en moet 22 van zijn in totaal vijftig tellen voorsprong prijsgeven. Horner ruikt bloed en valt drie dagen later opnieuw aan, als de achttiende etappe finisht op Peña Cabarga. Op de steilste stroken, met stijgingspercentages van 19 tot 20%, doet de oude krijger wat nagenoeg iedereen, Nibali incluis, aanvankelijk onmogelijk achtte. Hij lost de Italiaan. Die vecht voor wat hij waard is, piept en kraakt aan alle kanten, alsof niet Horner maar hijzelf wat levensjaren betreft de meest roestige is van de twee, en houdt aan de finish nog drie luttele seconden over om het rood te behouden. In zijn achterhoofd weet Nibali dan al dat, met de zware dagen die nog komen, het een haast onmogelijke opgave wordt om de leiderstrui naar Madrid te brengen.
Precies een etmaal later slaagt Horner er al in zijn minimale achterstand om te buigen in een even zo grote voorsprong. Opnieuw toont de Amerikaan zich sterker dan wie dan ook. In de voorlaatste en alles beslissende etappe, de koninginnenrit naar de Angliru, haalt Horner nog maar eens uit. Na de rake stoten volgt de knock-out. Opnieuw is het ‘grandpa’ uit Oregon, die op de steilste stroken van de monsterklim de hoogste snelheid weet te ontwikkelen en zich één voor één ontdoet van de beste klimmers uit het deelnemersveld. Het is dat Kenny Elissonde zijn vroege ontsnapping weet vol te houden en de dagzege opstrijkt, anders had de Amerikaan zijn record van oudste ritwinnaar in een grote ronde scherper gesteld. Een dag later vestigt hij een nieuw record en mag zich met zijn 41 jaar en 327 dagen Vuelta-winnaar noemen. Nooit was een renner die de Tour, Giro of Vuelta won ouder dan de renner die op dat moment al enige tijd als ‘grandpa’ Chris Horner te boek staat.
