Het is woensdagochtend 23 juli 2014. Om half tien ’s ochtends verzamelen veertig vrouwen op het Domplein in Utrecht. Er wordt gezeuld met overvolle weekendtassen, koffie gedronken en zelfs in mum van tijd vakkundig een fiets in elkaar gemonteerd. Er heerst een opgewonden en ietwat nerveuze stemming. Het is zover. We gaan op de fiets naar Parijs.
Veertig vrouwen met uiteenlopende leeftijden en dertien verschillende nationaliteiten zullen de komende dagen van Utrecht naar Parijs fietsen. De roadtrip is een idee van Marianne Vos. Zij rijdt 27 juli de eerste professionele vrouwenrace van de Tour de France: La Course. De roadtrip laat zien dat wielrennen onder vrouwen leeft en wil tegelijkertijd meer aandacht vragen voor vrouwen in de wielersport.
De eerste etappe
De sportieve uitdaging zelf? 600 kilometer, verdeeld over 4 etappes. De eerste dag fietsen we een relatief korte etappe van 130 kilometer, van Utrecht naar Baarle-Nassau. Met Marianne Vos zelf op kop, twee politiemannen op motoren die ons begeleiden en een cameraploeg die ons de hele reis zal volgen, starten we aan we de eerste kilometers. We trekken veel bekijks, want veertig druk kletsende vrouwen blijken een oorverdovend geluid te kunnen produceren.
Lekke bandjes en haperende navigatie
De tweede dag fietsen we 160 kilometer, van Baarle-Nassau naar Nazareth. Er blijken nogal wat verschillen in de groep te zitten. We hebben echte kilometervreetsters, die in een half jaar al meer dan 10.000 km hebben gereden, en er zitten zelfs heuse kampioenes in de groep. Maar evengoed zijn er vrouwen die nog nooit meer dan 100 kilometer op een dag hebben gefietst of vooral zadelpijn vrezen. We delen daarom op in drie groepen.
Vandaag wordt ons geduld op de proef gesteld. Er wordt meerdere malen lek gereden en ook de navigatie is ons niet gunstig gezind. Een van de groepen raakt totaal de weg kwijt en passeert de Antwerpse ring maar liefst 6 keer. Gezucht, gesteun of irritaties hoor je niet. Integendeel: hoe verder de roadtrip vordert, hoe beter de stemming er in lijkt te komen. Bij pech of de zoveelste verkeerde afslag worden er liedjes gezongen of ter plekke gecomponeerd om de sfeer er in te houden. Ook voor een lek bandje of het afstellen van een zadel of derailleur blijkt niemand haar hand om te draaien. Ze worden vakkundig en in mum van tijd afgesteld of verwisseld.
Het is koers!
Dag 3. Opnieuw een etappe van 150 kilometer. Van Nazareth naar Péronne deze keer. Vandaag maken we onze eerste hoogtemeters. Opnieuw fietsen we in 3 verschillende groepen, die de namen ‘super-fast’, ‘fast’ en ‘medium-fast’ krijgen. We zijn namelijk uiteraard allemaal heel erg rap. Waar de ene groep tekent voor een ontspannen rit met veel koffie en ijs onderweg, denkt de snelste groep maar één ding: het is koers! Zij leggen de 150 kilometer af met een gemiddelde van bijna 32 km/h en trekken felle sprintjes bij plaatsnaamborden. Wie zegt dat vrouwen niet kunnen fietsen?
“Ooohh Champs Elysées, lalala!”
Zaterdag is de grote dag. We fietsen 160 kilometer van Péronne naar Parijs. Tegen het einde van de dag bereiken we de voorsteden van Parijs. Onze bipsen doen behoorlijk zeer en we kunnen niet ontkennen dat we moe zijn na vier hele warme dagen fietsen. Toch blijft de stemming opperbest. Sommige dames opteren zelfs voor een verlengde roadtrip. “We kunnen er best nog vier dagen aan vast plakken, toch? Zullen we gewoon terugfietsen naar Utrecht?”
Als we al zingend de Champs-Elysées bereiken voelt het een beetje alsof wij zelf de profrensters zijn die in La Course aan de start staan. Sommige meiden vegen de tranen onder hun fietsbril vandaan. Wat is dit gaaf! We ontkurken de flessen champagne onder de Eiffeltoren. Zelden smaakt champagne beter.
Op naar het volgende avontuur
Die avond dineren en drinken we met elkaar in Parijs. De volgende ochtend zien we La Course zelf, maar niet voordat we Marianne en haar teamgenoten hebben ontmoet en succes gewenst. Marianne laat in de race opnieuw zien dat ze de beste wielrenster van dit moment is, door de sprint op de Champs Elysées te winnen. De kroon op onze roadtrip!
En nu? Nu zitten veertig vrouwen weer op hun werk of hun studieboeken, weg te dromen over deze onvergetelijke ervaring. We zijn elkaars volgers en vriendinnen geworden en op social media zie ik dat niemand minder is gaan fietsen na dit avontuur. De eerste plannen voor een nieuwe roadtrip of fietsavontuur zijn alweer gesmeed.
Lang leve het vrouwenwielrennen! Op naar ons volgende fietsavontuur!
- Getest: Lake CX 237 wide road shoes (dames) - 05/04/2017
- Valpartij - 06/07/2015
- Een roadtrip naar Parijs - 09/08/2014
Prachtig verhaal Ellen!!
Volgend jaar probeer ik gewoon weer opnieuw deel te nemen. Helaas was het nu voor mij te snel vol. Dus, jammer dat ik dit gemist heb, want ik hoor alleen maar goede verhalen! Te gek initiatief.
Heel leuk om te lezen Elsje!
Mooi verhaal! Gewoon lekker fietsen en af en toe sprinten voor de eer…heerlijk!
Mooi! Eerst wat ervaring met dat soort afstanden krijgen hoor, maar 2016 ben ik er zeker bij.