De toekomst van het wielrennen heeft er nog nooit zo goed uitgezien als vandaag. Het gedonder begon eind jaren ’80, begin jaren ’90, toen het grote geld zijn intrede deed in het wielerpeloton. Met al dat geld verdween de romantiek uit het wielrennen. Maar met de val van Armstrong bestaat de kans dat al die miljoenen verdwijnen. Nu stopt de Rabobank als sponsor, morgen wellicht een andere. Welk groot bedrijf wenst nu zijn imago te laten bekladden door al die oplichters? De wielerwereld is verziekt, dus stoppen ze. Redelijk cynisch: eerst de boel verprutsen en dan maar opkrassen: ‘Is het mede door onze schuld dat het niet deugt? Prima, wij zijn weg en zoeken jullie het nu maar verder uit.’ Ach, van bankiers zijn we wel meer gewend dan dat.

Moet men nu panisch reageren?
Ik denk dat niet, nee.
De val van Armstrong, het is de redding van de wielersport.
Het verdwijnen van het grote geld: een zuiverende werking.

Zeker, de laatste dagen begon ik ook te twijfelen. Zelfs als men het allemaal zag aankomen, dan nog waren het ernstige klappen die werden uitgedeeld. Nu niet meer, sinds vandaag ben ik weer redelijk optimistisch.

Men zou kunnen stellen dat met het verdwijnen van het grote geld ook de georganiseerde doping zal verdwijnen. Tenminste, al die middelen die klauwen geld kosten. Geen renner meer te vinden die dat allemaal kan betalen. Ons zorgen maken over hoogtestages? Weg is dat probleem. Geen rooie cent meer voor te vinden. Prima zaak, anders dan dat kan ik het niet zeggen. Verdwijnt het wielrennen, samen met het grote geld? Neen, dat niet. Hier zie ik weer een voordeel: de terugkeer van de kleine sponsors. Zoals vroeger, toen fabrikanten van worsten, ijsjes en badkamertegels een ploeg wilden steunen. Of een seksclub, daar was nu eens helemaal niets mis mee. Waarom deden ze dat? Omdat ze van de sport hielden. Goed, renners zullen dan wat minder verdienen, in kleinere hotels moeten slapen en zich verplaatsen in een busje in plaats van een luxe touringcar. En als de wedstrijd vlakbij hun huis is, wel dan gaan ze op de fiets naar hun werk. Net als u en ik.

Mooie zaak: als wielerliefhebber kunnen we terug naar de orde van de dag. We worden niet meer lastiggevallen door gladde managers die het hebben over mondialisering, input en output, powerpoint-presentaties doen en strategieën bedenken die toekomstgericht zijn. Weg daarmee! Geen computerfirma’s, telefoonbedrijven of banken meer die alleen geïnteresseerd zijn in het marketeren van hun product. Gewoon, een familiebedrijf met liefde voor de sport. Met een eigenaar die bij een goede prestatie de lade van zijn bureau opentrekt, tevreden een sigaar opsteekt en, en passant, wat knisperende bankbiljetten in de handen van zijn lievelingsrenner stopt. Zwart geld uiteraard. Het moet nu ook weer niet al te proper worden. Wielrennen, het wordt eindelijk weer zoals het vroeger was en zoals het hoort te zijn. Dan kunnen we het weer hebben over hoe mooi het allemaal is: combines, flikken en geflikt worden, vuile trucs. Complotten, maar dan geen dopinggerelateerde. Kunnen we meer met zijn allen genieten van al die verhalen die het wielrennen een vorm van fictie maakt.

Opera! Theater! Cinema!

Zoals het ooit was en zoals het hoort te zijn.

De val van Armstrong, het is niets anders dan de redding van het wielrennen. Met hem verdwijnt wellicht het grote geld. Prima zaak, dan keert eindelijk de romantiek terug.

Wielrennen, het wordt weer een leuke discipline.

Wellicht gaan de renners dan weer gewone petjes dragen.

Mieters!

Herman Chevrolet
Laatste berichten van Herman Chevrolet (alles zien)