“Deze tocht is wel extreem, hoor. Ook voor mij”. Aan het woord is Léon van Bon, winnaar van twee Touretappes en iemand die – om het maar even als een understatement te brengen – weet waar hij het over heeft. Ik sprak hem op de bijeenkomst van deelnemers aan Bikegear.cc The Ride van vorige week. Extreem. Dat zijn woorden die ik blijf onthouden, zeker uit de mond van een ex-renner.

De bijeenkomst was bedoeld om deelnemers te informeren over een groot aantal factoren die van belang zijn tijdens een rit als deze. Hoe te trainen, hoe te eten, hoe te rusten. Het zijn onderwerpen die zwaar wegen als je 1.300 kilometer in acht dagen gaat fietsen, over een onzalig aantal berg- en heuveltoppen. Want dat is wat we gaan doen, mocht dat nog niet geheel duidelijk zijn. En ja, de term ‘onzalig’ dekt hier volledig de lading, dank voor het vragen.

Het waren de woorden van Van Bon die, ondanks alle tips en instructies die we kregen, het meeste zijn blijven hangen. Extreem, ook voor hem. Nu begrijp ik dat Van Bon niet langer over dezelfde wonderbenen beschikt als in zijn actieve loopbaan, maar als ik in de loop der jaren iets heb geleerd, is het dat oud-renners nog altijd in staat zijn om de stenen uit de straat te raggen als het moet. Daarbij draait menig ex-prof de hand niet om voor een kilometerverzameling waar wij simpele zielen licht in het hoofd van worden. En als zo’n koersmachien dan vervolgens verzucht dat dit toch wel écht een krankzinnig verhaal gaat worden… Wel, dan heeft hij mijn aandacht.

De bijeenkomst zou overigens afgesloten worden met een mooie trainingsrit over de Utrechtse Heuvelrug, maar hier ging een streep doorheen dankzij een almachtige plens hemelwater die het gehele land die dag teisterde. Ik was niet geheel rouwig, maar besefte wel dat ik de kilometers een dag later wel moest gaan inhalen. Het resulteerde in een tocht van negentig kilometer, een afstand die ik nooit eerder zo vroeg in het jaar had afgelegd. Het lichaam reageerde niet erg positief en de rest van de avond was ik amper in staat om nog met mijn achterste van de bank te komen. De motor is nog een beetje koud, maar deze kilometers zitten maar wél mooi in de benen.

Het trainen komt deze dagen overigens niet vanzelf. Harde wind, veel regen en een gezondheid die zich het beste laat omschrijven als ‘kwakkelend’, zorgen ervoor dat het allemaal nog wat behelpen is. Zodra het even kan, kruip ik op mijn Isaac Element en trotseer ik, wel, de elementen.

Het is een aparte drive, zo’n machtige tocht in het vooruitzicht. Weten dat je er in juni moet staan voor iets wat je je hele leven gaat herinneren. Het is een drive die ondertussen ook voor wat onzekerheid zorgt. Want ik kan dat allemaal wel willen, maar kán ik dat eigenlijk wel? Ik verwacht dat het iets is wat menigeen zich afvraagt in de aanloop naar de zomer en dus maak ik me er nu nog niet al te druk om. Nu is het gewoon een kwestie van fietsen.

En proberen om de woorden van Léon van Bon niet al te veel te herhalen.

Ook meedoen aan Bikegear.cc The Ride? Ga naar de website en schrijf je in!

Ivo Pakvis
Twitter
Laatste berichten van Ivo Pakvis (alles zien)