Foto VereeckenCH
Het slecht bewaarde geheim van de vandaag (30 oktober) jarige Tim Merlier
De verwachtingsbarometer, waarop kort voor het Belgisch kampioenschap van 2019 de kansen van Tim Merlier kunnen worden afgelezen, loopt uiteen van ‘complete verrassing’ tot ‘had ik altijd al voorspeld’. In de eerste groep vallen met name de mensen die de renner uit Kortrijk dan nog als veldrijder zien. Merlier heeft weliswaar de nodige wedstrijdkilometers op de weg in de benen, een titelkandidaat is hij in hun optiek niet. In het kamp dat nagenoeg precies het tegenovergestelde beweert, zit onder meer de Belgische bondscoach Rik Verbrugghe, evenals de broers Christoph en Philip Roodhooft. Niet voor niets hebben die laatste twee Merlier krap twee maanden eerder binnen gehengeld bij hun Corendon-Circus-ploeg.
Niet dat het aantrekken van de renner, die op dat moment nog wordt gezien als de-zoveelste-veldrijder-die-het-ook-eens-op-de-weg-wil-proberen, het tweetal veel moeite kost. De wegploegen vechten elkaar niet bepaald de tent uit als het gaat om wie de toekomstige topsprinter aan zich mag binden. Als Thomas De Gendt, die wel eens trainingstochtje met Merlier maakt, zijn werkgever Lotto-Soudal tipt, neemt daar niemand de moeite eens een belletje te plegen. Een kennismaking, laat staan een oriënterend gesprek, kan er zelfs niet vanaf. Alleen de gebroeders Roodhooft hebben wel oren naar het vastleggen van Merlier.
Die zit in het voorjaar van 2019 te springen om een ploeg. In het veld komt de Belg uit voor Creafin-Tüv Süd, maar dat team staat bij de Belgische bond uitsluitend ingeschreven als veldritploeg en mag zodoende niet aan wegkoersen deelnemen. Het levert de merkwaardige situatie op dat Merlier, slechts een paar maanden voordat hij de nationale titel zal bemachtigen, nog in een zelf gekocht grijs-zwart shirt als onafhankelijk renner deelneemt aan enkele kermiskoersen. Winnen doet hij die niet, maar desondanks hebben de Roodhoofts er wel oren naar de rappe Belg halverwege het seizoen in te lijven bij Corendon-Circus, de ploeg in dienst waarvan Mathieu van der Poel kort daarvoor de Amstel Gold Race heeft gewonnen.
In de eerste, de beste koers die Merlier in het wit-rode tenue van zijn nieuwe werkgever rijdt, toont hij in de slotmeters onmiddellijk dat Christoph en Philip Roodhooft geenszins overdrijven als ze hun nieuwe aanwinst ‘het best bewaarde geheim van België’ noemen. In de openingsrit van de Baloise Belgium Tour toont Merlier zich onmiddellijk specialer dan een door een groot publiek nog onontdekt abdijbiertje of een stoofvleesschotel naar bomma’s recept. In de straten van Knokke-Heist geeft hij een peloton vol rappe mannen, onder wie Fabio Jakobsen en Jasper Philipsen het nakijken. Het is dat achttien seconden voordat Merlier de sprint wint Jan-Willem van Schip al solo de meet is gepasseerd, anders had de Belg zijn debuutkoers namens Corendon-Circus meteen weten te winnen.
Niet dat de erelijst van Merlier op de weg nog maagdelijk wit is. Een jaar eerder had hij in de Tour of Denmark al tweemaal toegeslagen en in 2016 was hij al de snelste in de GP Zottegem. Het niveau van het sprintersveld in die beide koersen lag echter niet bijzonder hoog, waardoor de zeges tamelijk geruisloos aan de buitenwereld voorbij waren gegaan. Precies tien dagen nadat Merlier met een derde stek in de tweede rit van de Baloise Belgium Tour nog maar eens een fraaie ereplaats opeist, pakt hij namens Corendon-Circus zijn eerste hoofdprijs. In een sprint. Uiteraard. In de Elfstedenronde blijken de turbodijen van Merlier opnieuw sterker dan die van Jakobsen en Philipsen. De sprintzege plaatst de ‘veldrijder’ meteen op het lijstje kanshebbers voor de Belgische nationale titelstrijd, die precies een week later op de kalender staat.
Misschien doet hij het om de druk bij zichzelf wat weg te nemen, of is het valse bescheidenheid, maar als Merlier daags voor het honderdste BK, dat in en rond Gent plaats vindt, wordt gevraagd zijn eigen kansen in te schatten, plaatst de sprinter zichzelf in het kamp van mensen die het een complete verrassing zouden vinden als hij de zwart-geel-rode driekleur mag aantrekken. Om te beginnen durft Merlier zelf niet op een sprint te rekenen en is de titelstrijd in zijn optiek een te zware koers voor hem. De vier voorgaande edities waaraan hij deelnam waren immers de lastigste wedstrijden uit zijn carrière, laat hij Het Nieuwsblad optekenen. Zoals zo vaak is de theorie vooraf geheel anders dan de uiteindelijke praktijk.
Het parcours en het wedstrijdverloop blijken een kolfje naar Merliers hand. Het zwaartepunt van de koers ligt al in de eerste helft, wanneer in de Zwalmstreek enkele lastige kasseistroken op de renners liggen te wachten. Met name de dan nog maar 19-jarige Remco Evenepoel laat zich niet onbetuigd en poogt meermaals een vlucht op gang te brengen, maar de afstand tot de finish is simpelweg te groot om enkele collega’s te verleiden aan te haken. Het tweede deel van het kampioenschap, enkele lokale omlopen door Gent, ontbeert scherprechters en dus gaat een omvangrijk peloton op de Watersportbaan uitmaken wie zich twaalf maanden lang Belgisch kampioen mag noemen.
Onmiddellijk neemt Corendon-Circus het heft in handen. Otto Vergaerde, Jimmy Janssens, Roy Jans en Jonas Rickaert zijn de namen van de wagonnetjes in de sprinttrein, die Merlier naar de nationale driekleur leidt. De kersverse ploeggenoot van de Belgische knechten verzaakt niet en rondt het voorbereidende werk, ondanks dat hij zelf verre van tevreden zal blijken over zijn gereden sprint, in Gent voortreffelijk af door Timothy Dupont en Wout van Aert niet meer dan zijn rug en achterwiel te tonen. Terwijl half België compleet verrast is dat een veldrijder er met de nationale titel vandoor gaat, slaan de gebroeders Roodhooft elkaar triomfantelijk op de schouder. Dit hebben ze al geruime tijd zien aankomen, want, zo zal een van beiden even later bevestigen, ‘Tim Merlier is nu eenmaal de snelste van heel België!’