Cara Madonna del Ghisallo, ti prego, sentimi!

Madonna, de herfst spat onafgebroken tegen mijn ramen, de kou dringt mijn huis reeds binnen. Een verschrikkelijke winter ligt op de loer, een periode zonder warmte en nog erger, zonder wielerkoersen. Elk jaar weer moet ik die tijd zien door te komen, en elk jaar lijkt zij langer te duren. Tot in maart Milaan-San Remo een voorzichtig Italiaans voorjaarszonnetje mijn leven binnen brengt. Langzaam komt het voorjaar op gang, ik kan genieten van de smeltende sneeuw op de hoge toppen in de Giro, totdat de zomer eindelijk volledig doorbreekt als de Tour de France begint. Juli brengt een stralende zon, flessen Chardonnay op het terras en immer vrolijke zonnebloemvelden, ook al regent het in Frankrijk drie weken lang onafgebroken pijpenstelen. Vervolgens wordt de nazomer gevierd in Spanje, waar het asfalt nog zindert, en fluistert het WK al over een seizoen dat ten einde loopt. Dan brengt Parijs-Tours een bericht over naderende kou en depressie, maar na Parijs-Tours wacht nog één troost: Il Lombardia.

De Ronde van Lombardije is een ode aan de herfst; toont ons de troost die in schoonheid en vergankelijkheid gevonden kan worden. Lombardije legt de pijn bloot die afscheid altijd oproept, maar in die pijn verborgen zit de liefde. Want was die liefde er niet geweest, dan viel het gemis ons niet zo zwaar. Lombardije is het ultieme symbool van de liefde voor de koers, omdat het een seizoen afsluit en tegelijkertijd hoop doet ontwaken, de hoop dat er in maart weer gefietst gaat worden. En dat maakt Il Lombardia tot zo’n intense belevenis.

Lombardije, een betoverend schilderij in herfstkleuren. Een peloton dat door heuvels glijdt die worden opgesierd door rood-, oranje- en goudbebladerde bossen. Dat alles belicht door een waterig najaarszonnetje dat niet verwarmt, maar wel krachtig genoeg is om het Italiaanse landschap in een warme gloed te hullen. Maar Lombardije toont de herfst niet altijd van haar beste kant. De schoonheid van de koers schuilt ook in de soms allesverwoestende lelijkheid: in striemende regen en verkleumde vingers, slippende wielen, rivieren van regenwater die hun weg zoeken over het asfalt, de heuvels af, het Comomeer in. De mythische pracht wordt nog gevoed door het aantal renners dat de finishlijn nooit bereikt, dat het seizoen graag honderd kilometer te vroeg beëindigt omdat de hunkering te sterk is. De hunkering naar hete thee of whisky zelfs, naar liggen op een schapenvachtje voor de open haard, naar de rust om een boek te lezen, flessen wijn open te trekken en er wat kilo’s bij te eten.

Bestaat er een mooiere koers dan Il Lombardia? Al weken kijk ik ernaar uit, naar die typische geur van stervende bladeren die voor mij hoort bij de zoete pijn van het afscheid van een wielerseizoen. Begrippen als het meteorologische of astronomische begin van de herfst zeggen mij niets. Mijn herfst begint op de dag dat Il Lombardia verreden wordt, zoals mijn lente begint vol hoop en ontluikend groen op de dag van La Primavera.

Het besluit van de UCI om de Ronde van Lombardije naar voren te verplaatsen, naar het weekend na het WK, maakt van mijn wereld een chaos. Mijn beleving van de seizoenen zal haar intensiteit verliezen. Maar ik vrees vooral dat de herfst zal verdwijnen uit Lombardije, en wat is Lombardije nog zonder de geur van stervende blaadjes, de betoverende kleuren van de bomen rond het Comomeer en de intensiteit van de huilende Italiaanse herfstbuien?

Lidewey van Noord
Laatste berichten van Lidewey van Noord (alles zien)