Hoe de vandaag (11 augustus) jarige Winner Anacona zijn naam nooit waarmaakte
Titus Maccius Plautus zou zich ongetwijfeld een ongeluk schrikken als hem, ergens diep in het hiernamaals, het palmares van Winner Anacona onder ogen zou komen. De Latijnse scribent aan wie de oorsprong van de uitdrukking ‘nomen est omen’ – de naam als voorteken – wordt toegeschreven, zou vermoedelijk wensen dat het hersenspinsel, dat hij ongeveer twee eeuwen voor de hedendaagse jaartelling voor het eerst opschreef, met terugwerkende kracht alsnog uitgegumd kon worden.
In tegenstelling tot hetgeen zijn voornaam zou kunnen doen vermoeden is Winner Anacona namelijk geenszins een veel-winnaar. Integendeel. Het aantal keren dat de Colombiaan zijn naam eer aan doet en zegevierend een aankomstlijn passeert, is op de vingers van een enkele hand te tellen.
Ere wie ere toekomt, in 2019 wint Anacona het eindklassement van de Ronde van San Juan. In de Zuid-Amerikaanse voorbereidingskoers op het nieuwe wielerseizoen, de eerste week van februari is nog niet voorbij als de eindrangschikking na een paar dagen fietsen door Argentinië kan worden opgemaakt, verslaat de Colombiaan zowaar grote namen als Julian Alaphilippe, Richard Carapaz, Nairo Quintana en Remco Evenepoel.
Dat zij de etappewedstrijd slechts gebruiken om de benen na een vakantieperiode voorzichtig te laten wennen aan het koersritme en wellicht zelfs nog wat overtollige winterkilootjes moeten afschudden, mag de pret bij de zichtbaar dolgelukkige Anacona niet drukken.Net als vier en een half jaar eerder. Toen had Winner zijn naam eer aan gedaan door een etappe in de Vuelta voor zich op te eisen.
De oorsprong van de opmerkelijke voornaam van de Colombiaan, die in 2012 zijn debuut maakt in het profpeloton, is een even smakelijke als vermakelijke anekdote, die wel een paar vragen oproept. Terwijl mama Anacona hoogzwanger is, slaagt haar man er in zijn zin door te drijven en de kans zijn zoontje te vernoemen naar zijn favoriete wielrenners ten volle te benutten.
Het is de zomer van 1988. Waar Nederlanders hun kersverse gezinsuitbreiding massaal Marco of Ruud noemen – Van Basten en Gullit zijn de vaandeldragers van het Nederlands Elftal, dat net Europees kampioen is geworden – zou je je voor kunnen stellen dat een Colombiaan met een sterk kloppend hart voor de koers, kiest voor Luis of Fabio. Een jaar eerder heeft Luis Herrera immers voor de tweede maal de bolletjestrui in de Tour mee naar het Zuid-Amerikaanse continent genomen. Enkele maanden voordien had ‘de kleine tuinman’, zoals de Colombiaan vanwege een vroeger bijbaantje genoemd wordt in het peloton, bovendien de Vuelta gewonnen en daarmee zijn thuisland haar eerste winnaar van een grote ronde bezorgd. In de Tour van 1988 mag een landgenoot van Herrera, Fabio Parra, met Pedro Delgado en Steven Rooks in Parijs mee het eindpodium op. Zijn voornaam zou eveneens een net zo begrijpelijke als logische keuze zijn geweest om een zoontje dat die zomer geboren wordt naar te vernoemen, maar papa Anacona heeft twee andere favoriete coureurs.
Niet Herrera of Parra doet het bloed in zijn aderen sneller stromen, maar de prestaties van een Nederlander en een Amerikaan. Peter Winnen, in zowel 1981 als 1983 winnaar van de Touretappe naar L’Alpe d’Huez, en Andrew Hampsten, enkele maanden voordat Anacona senior vader wordt van een toekomstig profrenner de winnaar van de Giro, zijn de twee renners die in een Colombiaanse huiskamer menigmaal hartstochtelijk worden toegejuicht. De kleine baby moet dus naar hen vernoemd worden. Het is een verhaal dat Winner Anacona zelf jaren later menigmaal opdiept als journalisten naar zijn opmerkelijke voornaam informeren.
Op een paar vragen moet hij zelf echter ook het antwoord schuldig blijven. Waarom koos papa Anacona voor de namen Winner Andrew? Dus wel de voornaam van Hampsten, maar de achternaam van zijn Nederlandse idool, in plaats van Peter? En wiens fout is het nou geweest dat Winnen in het paspoort van het pasgeboren knulletje werd verbasterd tot Winner?
Had Anacona senior zich in de emotionele achtbaan die de geboorte van een kind als vanzelf met zich meebrengt, vergist? Was er een miscommunicatie met degene die de naam op de officiële documenten moest vastleggen? Of had die persoon vrijelijk geïnterpreteerd dat ‘winnen’ vast ‘winner’ zou moeten zijn, iets dat gezien de Spaanse taal die in Colombia gesproken wordt, ergens best aannemelijk is. Het zijn vragen waarop Google en ChatGPT het antwoord vooralsnog schuldig moeten blijven. Wie het weet, mag het zeggen.
De al genoemde enige grote zege van Winner is trouwens wel een fraaie. In de negende Vuelta-etappe van 2014 geeft de Colombiaan het hele peloton het nakijken. Al vroeg is de derdejaarsprof van Lampre-Merida mee geglipt met liefst dertig andere renners, die van plan zijn de slotklim naar Aramón Valdelinares met een ruime voorsprong op de klassementsfavorieten aan te vangen.
Terwijl de meesten van de koplopers eerder dan door henzelf vurig gehoopt door het ijs zakken en terugvallen in de achterhoede, blijkt Anacona juist de sterkste van het gezelschap. In de finale springt de Colombiaan weg. Eerst nog in gezelschap van Bob Jungels en Javier Moreno, maar al snel merkt de latere winnaar dat het tweetal eerder een blok aan zijn been is dan een welkome hulp op de nimmer vlakke Spaanse wegen. In een oogwenk ontdoet hij zich van de Luxemburger en de Spanjaard en zet solo koers naar de dagzege.
Lange tijd lijkt het erop dat Anacona ook de rode leiderstrui zal grijpen, maar als tenoren Alberto Contador en Nairo Quintana elkaar in de slotfase niet het vuur, maar een hevig woekerende vlammenzee aan de schenen leggen, loopt zijn voorsprong dusdanig snel terug dat hij het tricot misloopt. Nipt. Negen armzalige tellen komt Anacona te kort om landgenoot Quintana de loef af te steken in het algemeen klassement.
Zelfs op de enige dag in zijn carrière dat hij een grote overwinning boekt, voelt Winner zich heel stiekem toch een klein beetje een ‘loser’.