Foto PR-kaart SuperConfex (1988)
Hoe de vandaag (2 oktober) jarige Nico Verhoeven tegen zijn eigen ploeg moest rijden
‘Voor hem tien anderen!’, buldert een stem in het hoofd van Jan Raas. Het is een dag voor de nationale titelstrijd van 1989 en tot de grote frustratie van de Zeeuwse ploegleider wil een van zijn renners maar niet toehappen op het geboden contractvoorstel voor het volgende seizoen. In plaats van een handtekening te zetten, laat Nico Verhoeven tijdens het teleurstellend verlopen gesprek telkens termen vallen als ‘bedenktijd’, ‘opties afwegen’ en ‘beraden op de toekomst’. De renner wil een weloverwogen besluit nemen, alvorens hij zijn krabbel onder een nieuwe overeenkomst met Raas’ SuperConfex-ploeg plaatst.
Zowel Panasonic als PDM heeft namelijk ook interesse in de renner, die in 1987 in Berlijn de eerste etappe van de Tour had weten te winnen. Met het stoom uit zijn oren kapt Raas het gesprek met Verhoeven af. Als de Brabander de volgende dag in de finale van het NK op en rond de Posbank bij Rheden eerst naar koplopers Tom Cordes, een ploeggenoot bij SuperConfex, en Peter Hoondert rijdt en vervolgens alleen voorop komt te zitten, is Raas onverbiddelijk. Zonder aarzelen sommeert hij Gerrit Solleveld en Patrick Tolhoek om in de achtervolgende groep het heft in handen te nemen. In plaats van af te stoppen voor hun ploeggenoot draaien de twee renners van SuperConfex de gashendel vol open. Verhoevens voorsprong van een halve minuut verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Een hartgrondige vloek klinkt door de bossen van de Veluwezoom als Verhoeven terugvalt in de voorste groep met onder anderen ploeggenoot Frans Maassen, lokale favoriet Erik Breukink en outsiders Johan Lammerts, Maarten Ducrot en Henri Manders. Na de wedstrijd probeert Raas zijn order om Verhoeven bij te halen te rechtvaardigen door uit te leggen dat Jean-Paul van Poppel niet ver achter de ‘groep Maassen’ zat en op een grotere achterstand diende te worden gereden. De twee voorgaande seizoenen was Van Poppel nog het goudhaantje geweest van SuperConfex, met onder meer vier etappezeges in de Tour van 1988. In de winter was de sprinter echter overgestapt naar het Panasonic van Raas’ aartsvijand Peter Post. In plaats van vóór Van Poppel te rijden, krijgen de renners van SuperConfex in 1989 daarom regelmatig de expliciete opdracht hun oud-teamgenoot te doen verliezen. Het zegt veel over het rancuneuze karakter van de Zeeuwse ploegleider, waar niet alleen Van Poppel, maar ook Verhoeven de dupe van wordt.
Zodra de Brabander in Rheden is ingelopen maakt ploeggenoot Maassen zich, samen met Lammerts en Ducrot, in de voorlaatste afdaling van de Posbank los van de andere favorieten. Nu houden Solleveld en Tolhoek hun benen wel stil, waardoor het trio snel een voorsprong kan opbouwen. Terwijl de bel voor de laatste ronde klinkt, probeert Verhoeven nog één keer al zijn woede en frustratie om te zetten in energie voor een ultieme krachtsexplosie. In de slipstream van de auto van de wedstrijdleiding tracht hij naar de drie koplopers te springen. Als de getergde renner bij het passeren van de start- en finishlijn onder zijn linkerarm door een snelle blik naar achteren werpt, kijkt hij recht in het knalrood aangelopen gezicht van Solleveld. Die geeft zijn ploeggenoot geen centimeter ruimte. Op uitdrukkelijk verzoek van Raas.
Met een wild armgebaar, een gebalde rechtervuist en een paar ondubbelzinnige vloeken maakt Verhoeven duidelijk hoe hij denkt over zijn ploeggenoot. Het enige dat hij nu kan doen is hopen dat Lammerts of Ducrot Maassen te snel af zal zijn en de nationale titel aan SuperConfex voorbij gaat. Het blijkt ijdele hoop. Als de koplopers voor de laatste maal de Posbank op rijden, toont Maassen zich te sterk voor zijn twee medevluchters. Kort voor het passeren van de top schakelt de aanstaande nationaal kampioen naar een grotere versnelling, gaat nog eens op de pedalen staan en verlost zich met speels gemak van Lammerts en Ducrot. Anderhalve minuut nadat de Limburger zijn titel uitgebreid heeft gevierd tijdens het passeren van de finish op de Arnhemsestraatweg in Rheden, komt Verhoeven als vijfde binnen.
Boos en teleurgesteld is hij. Als de andere renners van SuperConfex een uur later met Raas proosten op de titel van Maassen, zit Verhoeven al lang in de auto terug naar huis. Achteraf zal het NK zijn laatste wedstrijd in het shirt van SuperConfex zijn. De aanvaring met Raas kost Verhoeven niet alleen de nationale titel, maar ook zijn welhaast zekere plaats in de ploeg die een kleine week later in de Tour van start gaat. De sfeer tussen renner en ploegleider is dusdanig verziekt dat Verhoeven eieren voor zijn geld kiest en overstapt naar PDM. Met permissie van de KNWU hoeft hij zelfs niet te wachten tot het volgende seizoen. Verhoeven mag al op 1 augustus 1989 het wit-zwarte tenue van zijn nieuwe ploeg dragen in wedstrijden.