Foto James Boyes
Hoe de vandaag (23 juli) jarige Judith Arndt wraak nam op de Duitse bond
Revanche kun je op allerlei manieren nemen. Een ieder die bijvoorbeeld eens een relatiebreuk, een negatief functioneringsgesprek, familieruzie of burengerucht heeft meegemaakt, en dat is vermoedelijk nagenoeg iedereen, heeft er ongetwijfeld wel eens over gefantaseerd de gewraakte persoon fysiek of verbaal met de grond gelijk te maken, diens autobanden lek te prikken of erger. Het is van harte te hopen dat het bij fantasie gebleven is.
De Vlaamse misdaadfilm De Zaak Alzheimer van regisseur Erik Van Looy – tegenwoordig vooral bekend als presentator van televisieprogramma’s als De Slimste Mens Ter Wereld, het Belgische origineel van De Slimste Mens – doet overigens een ludieke tip aan de hand voor een ieder die nog eens wil afrekenen met een kwelgeest. Urineer op de klink van het autoportier van je vijand. Is niet strafbaar – tenminste, in de film gaan ze er prat op, tenzij je op heterdaad betrapt wordt, want dan is het wildplassen – maar tegelijkertijd natuurlijk o zo smerig en, althans in de ogen van de fictieve filmfiguren die naar eigen zeggen na iedere uitbrander van de korpschef diens BMW op de parkeerplaats opzoeken, een ultieme vorm van revanche. Of noem het wraak. Wel een, vanzelfsprekend, die vooral door het mannelijk deel van de wereldbevolking in de praktijk is te brengen.
Van alle vormen van revanche is sportieve veruit de meest eerbare. En de minst laakbare. Gewoon door van eigen kracht uit te gaan feilloos afrekenen met iemand die je poogde te dwarsbomen en jouw levenspad naar succes blokkeerde. Precies dat is wat Judith Arndt doet op zaterdag 2 oktober 2004. In tweede instantie, dat wel. Aanvankelijk spreidt de Duitse renster haar ongenoegen op geheel andere wijze ten toon en is het gebaar dat haar revanche zou moeten voorstellen, een topsporter onwaardig.
Witheet is een mooie omschrijving van hoe de kopvrouw van de Duitse selectie voor de Olympische wegwedstrijd in Athene zich voelt, als een aantal weken eerder de namen van de rensters die haar in de Griekse hoofdstad zullen vergezellen, bekend worden gemaakt. Angela Brodtka en Trixi Worrack ondersteunen Arndt in haar strijd het goud te bemachtigen. Tot groot ongenoegen van de titelkandidate. Niet dat ze iets tegen haar helpers heeft, maar hun aanwezigheid betekent automatisch dat Petra Rossner ontbreekt. Zij is niet alleen een ploeggenote en hartsvriendin, maar ook al enige tijd de levenspartner van Arndt.
Volgens de keuzeheren van de Duitse wielerbond is Rossner met haar 37 jaar, ondanks dat ze nog altijd tot de snelste sprintsters van het peloton behoort, niet kansrijk genoeg in Athene. En dus is er een andere strategie bedacht. Het niet-selecteren van Rossner komt bij Arndt aan alsof de Duitse wielerbond een mes in de rug van haar kopvrouw duwt en het moordwapen vervolgens nog een paar keer treiterig rond draait. Ze is teleurgesteld. Woest. Voelt zich verraden. Een achtbaan aan emoties houdt de Duitse in een houtgreep, waar de gemiddelde judoka nauwelijks de kracht voor heeft.
Desondanks weet Arndt tijdig de knop om te zetten. De Olympische wegwedstrijd wint ze niet, de Australische Sara Carrigan is simpelweg een maatje te groot onder de snikhete Griekse zomerzon, maar achter de nieuwe kampioene komt Arndt als tweede over de finish. Bij het overschrijden van de meet, pal voor het VIP-terras dat vol bobo’s zit, waaronder die van de Duitse wielerbond, steekt de nog immer heetgebakerde Duitse ostentatief haar middelvinger in de lucht. Het is absoluut een vorm van revanche, maar een sportieve variant valt die geenszins te noemen.
Het gebaar van Arndt groeit al snel uit tot een van de meest herhaalde en besproken gebeurtenissen van de Olympische Spelen van 2004 en komt haar bovendien op een reprimande van de Duitse bond te staan. Nog altijd staat het in diverse hitlijstjes van meest opvallende gebaren, die kort voor of tijdens het passeren van de finishlijn van een wielerwedstrijd zijn gedaan. Naast bijvoorbeeld het ‘pistolero’-gebaar van Alberto Contador, de Forrest Gump-achtige bewegingen van Peter Sagan en de talloze renners die met een duim in hun mond, ten teken van het aanstaande vaderschap, hun zege luister bij zetten.
Sportieve revanche neemt Judith Arndt pas zeven weken later. Het parcours van het wereldkampioenschap van 2004 in Verona biedt haar een uitgelezen kans. Ook nu ontbreekt Petra Rossner in de Duitse selectie, maar ditmaal is het de eigen keuze van de renster. Enkele weken eerder heeft ze een punt achter haar actieve loopbaan gezet. Op het geaccidenteerde Italiaanse terrein heeft ze op voorhand weinig te zoeken en dus maakt ze vooraf de inschatting van grotere waarde voor haar vriendin te kunnen zijn, als ze plaatsneemt in een volgauto en niet op de fiets. Het blijkt een uitstekende keuze.
Met nog vier kilometer voor de wielen ontbindt een nog altijd getergde Arndt haar duivels en maakt zich los uit een kopgroep, waartoe ook onder anderen Svetlana Bubnenkova, Edita Pučinskaitė en Tatiana Guderzo behoren. Solo zet ze koers naar de finish. Kort voor haar ontsnapping had haar vriendin, vanaf de bijrijdersstoel van de Duitse volgwagen achter de voorste groep, Arndt de laatste instructies en aanmoedigingen toegeschreeuwd. Uit alle macht en op vol volume. Volgens anonieme lokale bronnen was er diezelfde avond een paar longen op het Veronese wegdek zijn gevonden, zo hard had Rossner de aanstaand kampioene, niet lang voor haar beslissende demarrage, vooruit gebruld.
Gesteund door haar vriendin weet Arndt, in tegenstelling tot anderhalve maand eerder in Athene toen Rossner ontbrak in de koers, ditmaal wel te winnen. De keuzeheren van de Duitse wielerbond slaan het tafereel gelaten gade, wetende dat hun besluit om Rossner niet mee te nemen naar Athene hen nog wel eens lang zou kunnen worden nagedragen. Van alle vormen van revanche is de sportieve de beste en meest bevredigende. Veruit. Judith Arndt toont het in 2004 feilloos aan.