We hebben er 12 jaar op moeten wachten maar afgelopen zondag was het weer zover: een Italiaan wint de Ronde van Vlaanderen. En is er iets mooier dan een Italiaan die een grote koers in Vlaanderen wint? Zeg het me.

Maar de druiven waren zuur. Vooral bij de commentatoren van de Vlaamse televisie. De sterkste renner in koers had niet gewonnen (volgens mij wel), de winnaar was een kleine renner (volgens mij niet), kortom, het was een schande, een aanfluiting, een dieptepunt, een anti-climax.

Aan de vooravond van de wedstrijd had ronde-organisator Wouter Vandenhaute nog lopen roepen dat een renner als Bettiol of Langeveld deze koers, op dit parcours, nooit zou winnen. En een dag later was het zover.

Bettiol lijkt mij een te aardige renner om zijn tong uit te steken, laat staan zijn middelvinger omhoog te steken naar Vandenhaute en de gehele Vlaamse wielerpers. Glimlachen is voldoende.

Ik heb de redenatie ‘kleine renners mogen geen grote koersen winnen’ altijd al een vreemde gevonden. Want wanneer ben je dan een grote renner? Juist.

Grote koersen worden gewonnen door grote renners. Dat is de definitie. Johan Lammerts was een groot renner. Servais Knaven ook. En nu dan Alberto Bettiol. Opvolger van Allessandro Ballan.

Alberto Bettiol, groot renner. Hup Bettiol!

Frank van Dam
Laatste berichten van Frank van Dam (alles zien)