Onlangs schreef ik op deze plaats iets over de memorabele overwinning van Eros Poli tijdens een touretappe over de Mont Ventoux. De dag dat het gepubliceerd werd, zat ik aan de keukentafel van Jelle Nijdam in Doetinchem. Wij spraken over wat actualiteiten in wielerland totdat ik liet vallen iets te hebben geschreven over Poli.
Jelle Nijdam, winnaar van zes touretappes
Nijdam: ‘Daar vind ik dus niks aan.’ Ik schrok even, omdat ik dacht dat Nijdam het had over mijn schrijfsel. Het viel mee. Nijdam: ’Dat soort overwinningen, daar heb ik niets mee. Zo’n renner die bij het vertrek wegrijdt en een half uur krijgt omdat hij zo ver staat, dat niemand bang voor hem is en die dan de etappe wint, daar is toch niets aan? Ook zoiets: Oscar Pereiro Sio die geel pakt omdat hij per ongeluk een half uur goedmaakt in een vlakke etappe. Een echte overwinning is wanneer je wint op jóuw manier. Dus door je concurrenten te verslaan door te doen waar je zelf goed in bent.’
Als er íemand recht van spreken heeft.
(Later meer over Jelle Nijdam.)
RT @hetiskoers: Nieuw: Jelle Nijdam vindt er niks aan http://tourkoorts.nl/2011/jelle-nijdam-vindt-er-niks-aan/
RT @hetiskoers: Nieuw: Jelle Nijdam vindt er niks aan http://tourkoorts.nl/2011/jelle-nijdam-vindt-er-niks-aan/
Ik ben het helemaal met Jelle Nijdam eens. Een getolereerde overwinning is geen echte overwinning. Ik denk dan gelijk aan Michael Boogerd in de Tour van 2002 (La Plagne). Mooi hoor, ik heb genoten, maar hij mocht zijn gang gaan. Dus jelle vond er ook vast niks aan.