Ergens in het bestaan van Laurens ten Dam ligt een strakke scheidslijn. Zijn leven valt uiteen in twee stukken: ervoor en erna.
Voor en na De Baard.
Kan niet missen: Laurens is simpelweg zwaar oké.
Kijk eens goed naar die ogen: de open blik, goudeerlijk. Die lach: oprecht. De licht opverende wipneus: eigenwijs, jongensachtig en vooral vrolijk. Gelukkig heeft die neus niet te zeer geleden onder De Val. De Val? We pakken er weer wat foto’s bij. Op een ervan zien we een verband. Het witte verband met angstaanjagend rode bloedvlekken is duidelijk in grote haast om het hoofd van de renner gedraaid en toen stevig aangetrokken. Over de neus.
Althans: je hoopt dat daar nog een neus zit.
Ook de mond is stuk; de lippen ontveld. Er zitten nog wat tanden in, al is het precieze aantal moeilijk te zien door de dikke, lange, plakkerige slijmslierten die uit het wijd opengesperde gat wapperen.
De man-met-verband is Laurens ten Dam. Hij is gevallen, in de afdaling van een gemene Pyreneeëncol. Met een vaartje van 60 à 70 km per uur, op zijn snufferd. Daarna is hij weer verder gereden.
Want zo zachtaardig als ‘ie lijkt, zo hard is Laurens voor zichzelf. Bekijk de foto’s maar eens: geen renner die zo mooi kan sterven. Het pezige, slungelachtige lijf – zeg maar gerust broodmager – gekromd over zijn fiets. Katachtig. Het shirt maximaal opengeritst, de puntige ribben scheuren bijna door het bleke velletje. Groengeel snot loopt uit de neus, om vervolgens in de mijlenver openstaande mond te verdwijnen.
De normaal zo levendige ogen liggen diep in de kassen. Leger dan leeg. Hol. Dikke grauwe wallen eronder.
De ogen staren in de verte. Waar ligt de top? Of beter: de finish? Want daar moet ‘ie heen. Liefst levend, maar als het moet zo dood als een pier. Als doorzettingsvermogen een talent is, dan is Laurens multi-getalenteerd. Hij is een strijder, een krijger. En: de ideale knecht. Want Lau is geen blaaskaak, geen macho en al helemaal geen dominante egoïst zoals kopmannen schijnbaar moeten zijn. Laurens is gewoon en aardig. Gewoon aardig.
Je kunt op ‘m bouwen, op LtD.
Hij houdt nu eenmaal van fietsen. Ook als ‘ie zelf niet wint.
Laurens ten Dam heeft gewoon-zijn tot kunst verheven. In een wereld vol dikke contracten, glitter en glamour, praatjesmakers, snelle auto’s, fluorescerende zonnebrillen en smerige naaistreken, is Laurens bijzonder in al z’n eenvoud.
Ik verdenk ‘m ervan dat zelf niet te beseffen. Hij is hartstikke camp.
Neem nu die bus van ‘m. Een Chevy, als ik me niet vergis. Tijdens de na-Tourse criteriumweken crost deze van kriskras door het land. Laurens en z’n vriendin overnachten op Achterhoekse, West-Brabantse en Oost-Groningse campings en koken er ’s avonds een potje. Op een gasbrandertje natuurlijk. Eenpits. Zou mij niet verbazen als er een konijn in de pan zit. Zelf geschoten, zelf gevild. Door de woeste-krijger-met-Baard. De vriendelijkste man ter wereld.
O ja, bijna vergeten: Laurens is ook een ontzettend goede renner.
- Hersenschudding - 01/09/2022
- Lijst van dingen die ik de komende 15 jaar kan doen in de maand juli - 03/07/2021
- Echte mannen knuffelen - 01/07/2021