Foto Sirotti
Kroonieken | Chiappucci huilt en Chiappucci lacht in Sestriere
In een tijd waar tijdrijders als Greg LeMond, Miguel Indurain, Gianni Bugno en – in mindere mate – Erik Breukink de dienst uitmaakten in de grote rondes, was Claudio Chiappucci de luis in hun pels. De kleine Italiaan viel aan waar hij kon en dan maakte het hem schijnbaar nauwelijks uit hoe lang zijn solo moest duren. Vrienden maakte hij er niet mee.
Zijn collega’s vonden Chiappucci maar een licht ontvlambare ruziemaker en op de fiets een egoïst, maar daar trok hij zich niks van aan. Hij wist wat zijn kracht was en hoe hij die het best kon aanwenden. Namelijk aanvallen. En soms van heel ver. Zoals die keer in de Tour de France naar Sestrière.
In een 245 kilometer lange rit over vijf cols, naast de slotklim naar Sestriere stonden ook die dag de Col des Saisies, de Cormet de Roselend, Col d’Iseran en de Mont-Cenis op het menu, leek een aanval op de eerste beklimming niet heel voor de hand liggend, maar als je het van de verrassing moet hebben, is dat misschien juist de meest logische tactiek.
Een voor een moesten zijn medevluchters lossen, totdat alleen het jonge Franse talent Richard Virenque kon vastklampen aan Chiappucci’s wiel, maar ook hij ging uiteindelijk in de sneeuw overboord. Solo kwam de Italiaan boven.
Een jaar eerder was het op deze zelfde berg een heel ander verhaal geweest. Toen moest Chiappucci de zege laten aan de Spanjaard Eduardo Chozas. Hoewel de teleurstelling bij de Italiaan groot was, smeedde die aanval een hechte vriendschap tussen de twee.
Luister hier de aflevering van Kroonieken over Chiappucci en zijn ervaringen op Sestriere: