Foto Sirotti
Kroonieken | De onnavolgbare solo waarmee Jacky Durand de Ronde won
De Ronde van Vlaanderen van komende zondag belooft een titanengevecht te worden tussen Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel, twee renners die bekend staan om hun indrukwekkende solo’s, maar de kans dat zij de prestatie van Jacky Durand zullen verbeteren, lijkt uitgesloten. De Fransman reed die dag namelijk 217 kilometer voorop.
Wie de erelijst van de Ronde van Vlaanderen bekijkt, ziet dat er weinig eendagsvliegen tussen staan. Het is niet makkelijk om een Monument te winnen en na meer dan tweehonderd kilometer komen meestal de sterksten bovendrijven. Je kan dan ook zeker niet zeggen dat Durand het in de schoot geworpen kreeg.
Hoewel Dudu, zoals Durand liefkozend genoemd wordt door zijn fans, over minder aangeboren wielertalent beschikte, had hij in zijn manier van koersen wel wat weg van Pogačar en Van der Poel. Net als die twee titanen wilde hij de koers mooier maken, het publiek vermaken met lange aanvallen. Bovendien was dat de tactiek die het best bij zijn capaciteiten paste.
Zoals Taco van der Hoorn dertig jaar later een bijna exacte wetenschap maakte van de lange ontsnapping, zo deed Durand dat in zijn tijd al met een Franse slag. Die editie van 1990 had de renner van Festina ook niet te klagen over geluk. Hij kreeg in de Zwitser Thomas Wegmüller de gedroomde kompaan mee: een hardrijder met een enorme motor, doorzettingsvermogen om bang van te worden en een beetje te goed voor de (wieler)wereld.
Verder had Durand alleen nog maar een langdurige patstelling in het peloton en één moment van zwakte van Wegmüller nodig om zichzelf in de geschiedenisboeken te schrijven.
Luister hier het hele verhaal van Jacky Durands monsterontsnapping: