Over Marianne, Mien en Keetie’s combine

Mariska, Keetie en Marianne (v.l.n.r.) – foto: Mirjam Wolder

Een oudere mevrouw steekt haar hand op. Boekpresentatiepresentator Sander Peters heeft zojuist gevraagd wie Mien al kende voordat Mariska Tjoelker in de huid van de vroegere wereldkampioen kroop. Er zijn veel mensen afgekomen op de boekpresentatie, veel wielerliefhebbers en –kenners ook maar slechts de hand van die ene mevrouw gaat omhoog.

Ik kan of durf ook m’n hand niet op te steken. Wist ik vier jaar geleden van het bestaan van Mien? Ik denk het niet. Bij mij begon het Nederlandse dameswielrennen toen bij Keetie van Oosten-Hage.

‘Mien, een vergeten geschiedenis’, gaat over wie Mien van Bree was en over de omstandigheden waaronder ze haar favoriete sport probeert uit te oefenen. Een tijd waarin dames geacht worden slechts aan sierlijke sporten als turnen, zwemmen en tennis te doen.

Niet dat er na Mien al snel heel veel veranderde. Na afloop van de presentatie heb ik het met meervoudig wereldkampioen Keetie van Oosten-Hage over een incident uit 1977, waarover ik onlangs het een en ander las.

In een tijd dat binnen de TI Raleigh-ploeg de zeges ook naar de ‘knechten’ gingen – dat was deel van de tactiek – wordt Keetie in Hilversum door de jury uit koers gehaald. Ze doet niet genoeg haar best, is kort door de bocht het verwijt van de jury die het heeft over een ‘combine rijden’.

Keetie maakt deel uit van de grote en sterke Beck’s Bierploeg en ‘laat’ een aantal ploeggenotes wegrijden. Mag niet, vindt de jury die de wereldkampioene sommeert de koers te verlaten. Dat weigert ze.

Er volgt een schorsing die ze uiteindelijk pas na het seizoen hoeft uit te zitten en slechts is voor het niet opvolgen van de opdracht van de jury om af te stappen. De combine-kwestie gaat van tafel.

Een ander gevolg is wel dat de KNWU een einde probeert te maken aan de overmacht van de twaalfkoppige Beck’s Bierploeg en besluit dat er een damesploeg uit maximaal zes rensters mag bestaan. Beck’s Bier weet dat wel wat op: zes dames gaan rijden in de groene truien van de Beck’s-Hitachi ploeg, de andere zes in oranje truien van Hitachi-Beck’s…

Marianne Vos, ook bij de presentatie aanwezig, heeft Mien al mogen lezen en vertelt dat er eigenlijk nog niet zo heel veel (nog niet genoeg…) is veranderd. Zeker in vergelijking met de periode toen haar profcarrière net begon. En ze in een busje naar Tsjechië werd gereden voor een wedstrijd, met de hele ploeg in een kamer met stapelbedjes werd gestopt en het avondeten bestond uit ‘iets ondefinieerbaars’. Marianne: ‘Maar het was wel voedzaam…’

En nu ga ik Mien lezen.

Dit was dus geen recensie. Die kun je hier lezen, of bijvoorbeeld hier.