Soms lees ik een boek. Wat heet soms? Ik lees elke dag. Dat doe ik in bed. Ik klim om een uur of tien in mijn bed (daar wordt tenslotte de Tour gewonnen) en ga lezen. Dat schiet natuurlijk voor geen meter op, want op bed heb ik, net als in de trein, de neiging om na een kwartier in slaap te vallen. Heel gek is dat.
Een boek lezen vergt bij mij dus enige doorlooptijd. Over Mien (230 pagina’s) deed ik tien dagen. Nu is het uit. Dat ik het uit heb is op zich al een aanbeveling, want ik weiger om slechte boeken uit te lezen. Sterker nog, als een boek mij in de eerste pagina’s niet bevalt, stop ik acuut met lezen en zet het voor eeuwig in de kast, wie de auteur ook is. Vermeldenswaardig record: De Wetten van Connie Palmen beëindigde ik reeds na twee alinea’s. Niet doorheen te komen! En voordat jullie dit wijten aan een gebrek aan doorzettingsvermogen: ik beklom ooit de Tre Cime di Lavaredo. Op de fiets.
Maar dit geheel terzijde. Mien dus.
Mien is Mien van Bree, uit Loosduinen, geboren in 1915, overleden in 1983. Mien van Bree werd wereldkampioene wielrennen in 1938 en 1939. Maar niemand die haar kent. Journaliste en schrijfster Mariska Tjoelker (onze Mariska!) heeft in een mooi boek het onbekende levensverhaal van Mien van Bree vastgelegd. Ze schetst daarbij haarscherp de bedompte jaren dertig, veertig en vijftig in Nederland, en de weerstand tegen het vrouwenwielrennen in die tijd. Mien moest voor het rijden van wedstrijden zelfs uitwijken naar België.
En dat is precies het aardige van Mien – Een vergeten geschiedenis. Het levensverhaal van Mien van Bree wordt expliciet en uitvoerig in de context van de tijd geplaatst. Het boek gaat niet zozeer over wielrennen, maar vooral over de positie en emancipatie van vrouwen in de maatschappij en in de sport in het bijzonder. Mien moet dan ook als belangrijk document in de Nederlandse sportgeschiedschrijving worden aangemerkt.
De rode draad in het boek, de levensgeschiedenis van Mien, is daarbij niet van tragiek gespeend. Verschillende omstandigheden (een zieke moeder, de Tweede Wereldoorlog) leidden ertoe dat ze haar wielercarrière afbrak, en de liefde van haar leven beëindigde. Bij het vertellen van Miens levensverhaal probeert Mariska Tjoelker zo goed mogelijk gedocumenteerd en geïnformeerd (waarvoor hulde, want dat was vast niet eenvoudig) in de huid en het hoofd van Mien van Bree te kruipen, waardoor sommige delen lezen als een roman.
Hoewel dat bij het lezen soms wat ongemakkelijk voelt en af en toe de vraag naar boven schuimt of het werkelijk zo is gegaan, maakt juist deze hybride constructie van het boek (sporthistorisch document en persoonlijke vertelling in één) dat je als lezer wil weten hoe het afloopt. Mien blijkt een ware page turner. Dat ik daarbij na elke 15 pagina’s in slaap dommelde ligt dus vooral aan mij, laat dat duidelijk zijn, en niet aan Mien. Want dat is een prachtig boek.
Ik zeg: lezen!
Mariska Tjoelker
Mien. Een vergeten geschiedenis
Uitgeverij Thomas Rap, 2016
ISBN 9789400404120
€19,90
O.a. te koop bij bol.com
- Getest: Sigma ROX 12.1 EVO fietscomputer - 24/10/2023
- Boekrecensie: Opgeladen! - 10/09/2023
- Koerslandschappen 8: Tussen Ieper en Wevelgem - 25/03/2023
Geef een reactie