Er waren tijden dat ik me op Milaan – Sanremo verheugde. De eerste zonnestralen op het peloton. Lekker kijken naar de nieuwe shirtjes van het nieuwe seizoen. Wie fietst ook alweer in welke ploeg? Daar kon je op je gemak naar kijken, want in de koers zelf gebeurde volstrekt niets. Nou ja, tot de Poggio di Sanremo dan natuurlijk. Af en toe werd de beslissing eerder geforceerd, maar meestal werd de koers pas op de Poggio beslist. Op een gegeven moment gaat dat vervelen.
En het werd alleen maar erger, want in de laatste jaren wordt Milan – Sanremo steeds vaker pas aan de meet beslist. Sommige wielerliefhebbers smullen van een lekkere massasprint, maar ik hou daar dus helemaal niet van. Ik vind dat geen koers. Vlakke etappes in de Tour, ook zo iets ergs.
Weet je wat het is? Milaan – Sanremo is een koers voor watjes. Voor zielige machomannetjes zoals Mario Cipollini en Allessandro Petacchi, renners die nog nooit, ik herhaal: nog nooit een echte koers hebben gewonnen. Zo, ik heb het gezegd. Dat lucht op.
Natuurlijk, Milaan – Sanremo is ook wel eens gewonnen door echte klasbakken. Hennie Kuiper, Laurent Fignon, Sean Kelly, zulke mannen. Eddy Merckx won hem twintig keer achterelkaar. Maar dat was vroeger. Ook nu wint er per vergissing nog wel eens een echt grote renner Milaan – Sanremo. Paolo Bettini, Fabian Cancellara.
Maar het helpt niet meer. Ik kijk niet meer. Ik neem de uitslag op Teletekst voor kennisgeving aan. Verlangend naar De Ronde van Vlaanderen.
Want Milaan – Sanremo? Die koers laat me werkelijk volkomen Siberisch.
- Getest: Sigma ROX 12.1 EVO fietscomputer - 24/10/2023
- Boekrecensie: Opgeladen! - 10/09/2023
- Koerslandschappen 8: Tussen Ieper en Wevelgem - 25/03/2023